Interview: going local India
Iedere maand laat ik voor Going Local een reiziger of emigrant aan het woord over zijn of haar leven in het buitenland. Wat valt je op aan je nieuwe (tijdelijke) thuisland? En welke tips heeft de kenner voor de reiziger die in kortere tijd het land wil ervaren.
Deel 13: Deze maand vertelt Yvonne over haar vrijwilligerswerk in India. Zolang als ik Yvonne ken, ken ik haar liefde voor het land al. Nu vraag ik haar naar het naadje van de kous ;)
Yvonne tijdens haar vrijwilligerswerk in Pushkar
Vrijwilligerswerk in India
Eind 2007 vertrokken mijn man Peter en ik voor langere tijd op reis naar Azië en het Midden-Oosten. In ieder land dat we bezochten hebben we geprobeerd om een steentje bij te dragen en niet alleen als toerist een indruk te krijgen van het land met zijn bezienswaardigheden. De kinderen hebben de toekomst, zo was ons idee en daarom zochten we naar projecten die kinderen die het moeilijk hadden vooruit hielpen. Eind 2008 kwamen we zo in India aan en in het woestijndorpje Pushkar bleven we een beetje hangen. Dat had voornamelijk te maken met het straatkinderenproject waar we eigenlijk van plan waren een weekje mee te helpen.
Hulp voor de allerarmsten
Het werken met de kids was super. Dagelijks werden zo’n 40 kinderen door Ramsingh, die dit project al jaren leidt, opgetrommeld om zich te wassen en met gekamde haren, in schooluniform naar school te gaan. Na school kwamen ze voor extra hulp bij het schoolwerk en een uurtje spelen langs in het simpele gebouw waar het project gevestigd was. Tenslotte kregen ze een warme maaltijd, simpel, maar voedzaam en zelf bereid door Ramsingh, om daarna terug te keren naar tentenkamp of eenkamerwoning. Zonder hulp zouden deze kinderen zeer waarschijnlijk bedelen op de markten van Pushkar of plastic inzamelen op straat.
Kleuren met kinderen in India
Een maand in Pushkar in plaats van een week
De wil om te leren en om vooruit te komen in het leven van sommigen was bijzonder om te zien. Bovendien werden mijn ter plekke bedachte en geïmproviseerde lessen, zoals handvaardigheid, tekenen en zinvol rekenen (in plaats van rijtjes opdreunen) ontzettend enthousiast ontvangen. Sommige kinderen hielden in die weken voor het eerst van hun leven een schaar of een kwast vast. Ook het dagelijkse stuk fruit en de zelfgemaakte spellen van Peter waren een succes. Elke dag kwamen er meer kinderen. Zodoende regen de weken zich aaneen en werd die ene week uiteindelijk een maand.
Tips voor de reiziger
Het doen van vrijwilligerswerk laat je op een unieke manier kennismaken met een land. Je ziet veel meer, bent betrokken bij het dagelijks leven van de bevolking en bent voor heel even echt onderdeel van hun leven op een manier die je als toerist nooit zult zijn. Maar hoe vind je een leuke plek om je handen uit de mouwen te steken, hoe pak je dat nou aan? Regelmatig zie ik vrijwilligersprojecten in ontwikkelingslanden, waar toeristen (grof) geld moeten betalen om deel te mogen nemen. Van te voren zoek je thuis, achter de computer, een project uit waarvan je hoopt dat het zo zal zijn als je je hebt voorgesteld. In de praktijk kan het enorm tegenvallen.
Aandachtig werken
Hou je ogen open
Mijn advies is om je ogen goed open te houden als je op reis bent. Zo loop je vaak ongemerkt langs interessante plekken, waar je hulp enorm op prijs gesteld zal worden. Steek je neus om de hoek en kijk wat er gebeurt. Vraag of er hulp nodig is. In Kyrgyzstan waren we ooit aan de wandel in de bergen, toen we daar een sanatorium voor gehandicapte kinderen uit de laagste sociale milieus aantroffen. We werden zelden zo enthousiast ontvangen als hier. Hulp van toeristen hadden ze nooit verwacht, maar wat waren ze er blij mee! Soms zie je in eettentjes posters hangen van lokale projecten. Er staat vast een telefoonnummer op, dat je kunt bellen om eens langs te gaan. Zo zagen we in Pnomh Penh een simpel A4 met de vraag naar Engelssprekende leerkrachten voor het geven van Engelse les aan weeskinderen. We belden en zaten diezelfde middag nog in een tuktuk er naartoe. Op deze manier kost het doen van vrijwilligerswerk geen klauwen met geld en kom je op meer authentieke plekken, zo is mijn ervaring. Ook kun je dan ter plekke zien of je langer of korter ergens wil blijven en hoef je dit niet van te voren al te bepalen.
Geef geen geld
Wij geven in principe nooit geld aan kinderen of volwassenen, ook al lijken ze dat nog zo nodig te hebben. In plaats daarvan vragen we wat er nodig is en als dat voor ons betaalbaar is kopen we het. Op die manier weet je zeker dat je geld op de juiste manier besteed wordt. In ontwikkelingslanden zijn mensen soms zo wanhopig, je weet nooit wat er met je geld gebeurt zodra jij weg bent.
Samen eten
Volg je gevoel
Probeer niet koste wat kost ergens vrijwilligerswerk te doen alleen omdat je dit nou eenmaal van te voren zo bedacht had. Als het ergens niet goed voelt om te blijven ga je verder en wie weet wat er dan later nog op je pad komt. Dat geldt ook omgekeerd: misschien zit je wel zo goed dat je van te voren geplande reisschema erdoor “in gevaar” komt. Je kunt niet alles zien wat je graag had willen zien, maar bedenk dat je altijd ergens terug kunt komen. Zo reisden wij eind 2015 alweer voor de 5de keer naar Rajasthan, India, inmiddels vergezeld door onze 2 kinderen. Dit keer hebben we, naast het werken met de kinderen, een kleine bibliotheek opgezet.
Bedankt Yvonne voor je leuke bijdrage aan Going Local India!
Heb jij ook in het buitenland gewerkt, stage gelopen of vrijwilligerswerk gedaan (of doe je dat nu nog) en heb je leuke tips voor reizigers om in contact te komen met de lokale bevolking? Laat dan een berichtje achter of stuur een mailtje.
