Help! Ervaring met het ziekenhuis op Bali
Iedereen in mijn omgeving kan het beamen: ik ben onhandig. Ik heb mijn lange lijf niet altijd even goed onder controle. Misschien komt dat omdat ik niet goed diepte kan zien – wie zal het zeggen? En zo beland ik door eigen toedoen in het ziekenhuis in Bali.
In deze blog deel ik mijn ervaring met het ziekenhuis in Bali. Van privékliniek tot bloedvlekken op de behandeltafel. (En die zijn niet van mij!) De gezondheidszorg op Bali is net een beetje anders geregeld dan in Nederland.
Jenny op Bali
Een goed begin…
De dag begint goed. Een paar maanden na de bevalling mag ik eindelijk weer duiken. Een memorabel moment. Ik geniet van de duik in Amed en ik verheug me erop om de volgende dag weer in het water te liggen.
Ik spoel mijn duikhorloge en camera in de badkamer en dan gaat het mis. Bij het sluiten van de duer hoor ik een luidde krak. Ik kijk van de onderkant van de deur naar mijn teen en terug. Het is niet de deur die 'krak' deed.
Mijn teen doet pijn en ziet er raar uit. Wat nu? Nuchter als ik ben besluit ik dat het pootje omhoog moet, dat ik moet rusten en koelen. Zo gezegd, zo gedaan. Vriendlief haalt een ijskoud flesje sprite in het restaurant aan de overkant, voorzichtig leg ik het flesje tegen mijn pijnlijke teen. De teen staat raar naar buiten.
Ik vertrouw het niet. Hoewel ik geen arts ben, vrees ik dat de scheve teen maar een ding kan betekenen. Google onderschrijft mijn bange vermoeden. Maar hé, google is niet altijd een goede raadgever.
De wachtkamer van het Toya Medika in Ubud
Naar het ziekenhuis op Bali
De alarmcentrale van mijn verzekering raadt me aan om naar een ziekenhuis in Ubud te gaan, het Toya Medika. Ik bedank de vriendelijke mevrouw en druk haar op het hart dat ik de volgende dag ga. Ja, de volgende dag pas. Ik ga toch niet midden in de nacht op de EHBO belanden met een gebroken teen?
De volgende dag aanvaard ik de rit naar Ubud. Natuurlijk duurt de rit langer dan gepland, maar uiteindelijk beland ik met baby in de kliniek. De baby krijgt nog volledige borstvoeding, zij wijkt geen moment van mijn zijde. Manlief brengt in de tussentijd de bagage naar het hotel.
Daar zit ik dan. Een medewerker verontschuldigt zich dat ik een half uurtje met wachten. Ik haal mijn schouders op. Met een baby om je heen hoef je je niet te vervelen.
De arts kijkt naar mijn teen en spalkt hem. Om een diagnose te stellen moet er Röntgenfoto gemaakt worden. Logisch. De kliniek heeft geen eigen Röntgenapparaat dus ik moet naar een ander ziekenhuis.
Ik schrik. Wat nu? Maar nee, als ik akkoord ga met de prijs van 500.000 rp dan hoef ik niks te regelen en brengen zij me naar het andere ziekenhuis. OK, de prijs klinkt redelijk dus gaan met die banaan.
X-ray op Bali
Gezondheidszorg op Bali: van privékliniek naar general hospital
Het is een korte rit van Ubud naar Gianyar, dat andere ziekenhuis op Bali. Hier gaan ze een foto van mijn teen maken. Via een achteringang mag ik naar binnen, ik sta meteen op de afdeling medische beeldvorming. Lang hoef ik niet te wachten totdat de radiologisch medewerker me naar binnen roept.
Vol afgrijzen kijk ik naar de behandeltafel. Ik zie BLOED. De zuster volgt mijn blik en poetst razendsnel de bloeddruppels weg met een doekje met wat alcohol. Een klein ingedroogd randje blijft hardnekkig achter. BAH.
Ik neem plaats op de tafel, zo ver mogelijk weg van de vlekken. Ik spreek met mezelf af dat ik koste wat kost niet hier geopereerd wil worden.
Even later zit ik weer in de auto met een envelop met de foto’s in mijn hand. Ik kan de nieuwsgierigheid bedwingen om te kijken. De baby is in slaap gevallen en ook ik ben kapot moe.
De Röntgenfoto's zijn gemaakt in Rumah Sakit Ari Canti, Jl. Raya Mas Ubud-Gianyar Bali
Slecht nieuws
De arts hangt de foto op de lichtbak. Nog voor dat hij wat kan zeggen valt mijn oog op de breuk in mijn teen.
Goed, mijn vermoeden is bevestigd. Maar wat nu? Tot mijn verbazing krijg ik een strip met zware pijnstillers in mijn hand geduwd. Ehhh, bedankt. Maar ik geef borstvoeding en wil geen medicatie.
Een verbandje en klaar (ik heb niet zulke mooie voeten ;))
Naar het volgende ziekenhuis
De kliniek in Ubud kan me niet verder helpen. De diagnose is gesteld, nu moet ik een afspraak maken met een orthopeed. Dat kan de volgende dag, op zondag. Maar dat is wel iets duurder dan wanneer ik wacht tot maandag.
Hallo?!? Ik breek op vrijdag mijn teen, ik wil niet tot maandag wachten. En dus vertrek ik de volgende dag naar het ziekenhuis in Kuta, ruim een uur rijden verder. Gelukkig is het zondag, anders zou ik nóg veel langer onderweg zijn geweest.
BIMC Kuta
Bij aankomst in het ziekenhuis word ik kort onderzocht. Gelukkig, mijn bloeddruk en longen zijn in orde. Maar hè, daar kom ik niet voor. Ik heb een gebroken teen.
En dan, ein-de-lijk, kijkt de kenner naar mijn teen. Heel kort. De beste man mompelt iets over opereren of drie weken spalken. Wat denk je zelf?!?! Opgelucht strompel ik naar manlief en dochter. Ik hoef geen gips of operatie! Wel een spalk waar ik niet mee kan zwemmen, maar het had veel erger gekund.
Dan komt een broeder naar me toe. Of ik weet dat de operaties US$ 2500 kost. In zijn hand houdt hij een prijslijst voor de nazorg. Even zakt de grond onder mijn voeten vandaan. IK. WIL. GEEN. OPERATIE.
Ik moet terug naar de arts. Het lijkt wel of ik in dit Australische ziekenhuis op Bali de enige arts getroffen heb die niet goed Engels spreekt. De ironie. De arts benadrukt dat mijn teen schreef kan groeien. Het kan me niet boeien. Ik wil niet samen met mijn kind in het ziekenhuis belanden. (En fulltime kolven zie ik ook niet zitten.)
Ik bezocht de orthopeed in het BIMC Hospital Kuta, Jl. By Pass Ngurah Rai No. 100x, Kuta Bali
BIMC hospital Kuta Bali
En toen?
De volgende weken prop ik mijn voet met tape en gebroken teen in mijn stevige stappers. Gelukkig kan ik elke dag iets beter lopen met de gebroken teen.
Een paar weken na mijn bezoek aan het ziekenhuis op Bali zit ik bij mijn huisarts in Nederland. Zij lacht als ik vertel over de voorgenomen operatie. Gevalletje ‘wij van WC-eend adviseren WC-eend’.
Inmiddels zijn we een paar maanden verder. De rekening van het ziekenhuis is vergoed door de zorgverzekering. De reiskosten zou ik op mijn reisverzekering kunnen verhalen, maar aangezien deze nauwelijks hoger zijn dan mijn eigen risico bespaar ik me de moeite. De pijn aan mijn teen is minder en ik ben een ervaring rijker!
Hoewel ik de Toya Medika Clinic in Ubud fijner vond dan het BIMC in Kuta zou ik de volgende keer meteen naar Kuta gaan. De kliniek in Ubud kan slechts beperkte zorg bieden, en op en neer rijden is niet echt mijn ding.
Meer lezen?
