Op de thee in Syrië
Ze wijst met haar ranke vinger wijst ze in haar tekstboekje. Ik moet lezen. Ik kan niet lezen wat er staat, want de tekst is in het Arabisch. Ik kijk langs haar vinger voor de Engelse tekst. “Where are you from?” Ik antwoord dat ik uit Nederland komt. Ze kijkt me vragend aan en rent vervolgens weg. Er komt een jongetje die de vraag herhaalt. Hij lacht om mijn antwoord.
"Waar ga je heen?" Naar het oude Jerada in Syrië
Ik bevind me in Jerada, één van de Dead Cities rondom Aleppo. Tussen de ruïnes van de oude dorpen langs de Byzantijnse handelsroute lopen een paar schappen en geiten. De bewoners van de oude dorpen hebben honderden jaren geleden echter huis en haard achtergelaten. Waarom? Joost mag het weten.
Maryam speelt in het verlaten oude dorp, met in haar handje haar Engelse boek van school. Engels woordjes, netjes gerangschikt in drie kolommen. Één met het Engelse woord, één met de Arabische vertaling en één kolom waar het Engelse woord fonetisch staat uitgespeld, uiteraard in het Arabische schrift. Die kolom wijst Maryam me aan, zich niet realiserend dat ik geen Arabisch kan lezen.
Engels leren in Syrië
Zo plotseling als ze verdween, zo plotseling is ze weer terug. Ze wijst me een nieuw zinnetje aan. Wanneer ik langs haar vinger kijk snap ik haar vraag: “Do you like tea?” Ik spreek het antwoord langzaam en duidelijk articulerend uit. “Yes, I like tea”. Ze neemt mijn hand. Kom mee!
Ze wil rennen, maar ze houdt zich in. Ik moet mee naar haar huis, ergens aan de rand van het oude Byzantijnse dorp. Een wit huis met een heg erom heen.
Maryam in Jerada bij Aleppo
Ik word welkom geheten door een Syrische vrouw. Met een bezem van takken veegt ze snel de veranda schoon. Een puberjongen haalt kussen uit het huis, ik moet zitten. Nee, mijn tas mag niet op de grond, die moet ook op de veranda. De tegels van de veranda, glimmend wit in de zon, zouden niet misstaan in een luxe hotel. Een meisje zet een bordje neer met wat zoete dadels. Uit eigen tuin, zo gebaard de vrouw. Er volgt een een fles water. De vrouw des huizes wijst naar haar houtkachel en gebaart dat de thee nog even moet wachten. Dat snap ik.
Het wordt steeds drukker bij de heg rondom het huisje met de glimmende witte veranda. Buren komen een kijkje nemen naar die bijzondere gasten uit het verre Nederland. Een ouder zusje weet met behulp van een woordenboekje te achterhalen dat we daar vandaag komen. Brutale puberjongens durven ons soms een vraag te stellen in het Engels, wat respect oplevert bij hun vrienden. Ze lachen. Mijn antwoorden komen niet door: deze staan niet letterlijk in het schoolboekje.
Het oude Jerada in Syrië
En daar komt de thee. Dampende thee uit een grote, glimmende, koperen kan, geserveerd in kleine glazen theekopjes met bloemetjes en een gouden randje.
Een buurvrouw komt een brood brengen. Vers brood, zo uit de oven. Het is nog warm. Nee, het brood van het ontbijt is écht te oud, dus er moest nieuw brood gemaakt worden. Of ik er een ei bij wil? Nee, dank je. Stiekem heb ik al geluncht, maar ik kan het brood dat speciaal voor mij gebakken is niet weigeren.
Brood, dadels en veel thee met suiker. Maryam kijkt af en toe verlegen van achter de deurpost, maar ze laat zich niet meer zien. Wat voel ik me welkom!
Bovenstaand verhaal speelt zich af eind 2010 in het gastvrije Syrië. Is het dorp van Maryam en haar familie nu verlaten, net als het oude Byzantijnse dorp ernaast? Leven Maryam en haar familie nog in Syrië of zijn ze op de vlucht geslagen voor Syrische rebellen en IS? Ik heb geen vers brood en dadels, maar ik heb wel thee in overvloed...
Had dit kindje een vooruitziende blik en bidt het voor een leven in vrede?
Meer lezen over Syrië en haar inwoners?
- Voor de oorlog was ik twee keer in het prachtige Syrië. Hier vind je een overzicht van mijn blogs over Syrië
- Dit verhaal speelt zich af in de omgeving van Aleppo
- Door de oorlog is veel cultureel erfgoed verwoest. Hier vind je een overzicht
- In 2016 heb ik verschillende keren Syrische vluchtelingen in Utrecht bij mij thuis uitgenodigd
