Weekoverzicht
mail 21 april 2001
He hallo,
Terwijl Henriette aan het zaniken is over de internetverbinding achter de ene PC, Merah ligt te slapen achter de andere PC gebruik ik de derde PC in dit kantoor maar om en mailtje te typen. Erik en Saskia zijn net terug van hun paar dagen vakantie op Bintan (ikke mag over een week....), die hebben op het strand gelegen terwijl ik aan het werk was. Ja, ik heb weer een aantal zaken gedaan deze week, hitte of geen hitte.
Naja, maandag ben ik brieven gaan bezorgen, maar dat heb ik al gemaild. Daarna hadden we onze wekenlijkse vergadering.
Dinsdag heb ik me met name bezig gehouden met allerlei werkzaamheden op kantoor. Om de een of andere reden had ik de taak gekregen een hoop bestanden uit te printen om de administratie (op papier) compleet te maken. Nu is printen over het algemeen een tijdrovend karweitje, maar hier is het nog een graadje erger omdat onze olivetti printer een beetje kapot is. Dat kreng print wel, maar al het papier dient handmatig ingevoerd te worden. Wat dus inhoudt dat je om de minuut weer naar dat ding moet gaan rennen om hem een nieuw papiertje te vreten te geven, omdat hij anders gaat piepen. Of dat efficient is? Tuurlijk niet. Maar dat is helemaal niets in dit land. Zoals ik al zei waren Erik en Saskia aan het strand en ben ik maar een eenvoudige student die toch niet beters te doen heeft (ofzo).
Voordeeltje was wel dat ik mijn tijd zo ingedeeld heb dat ik 's middags nog ff naar het zwembad kon. Hield wel in dat ik de hele avond moest werken, maar dat had ik er wel voor over.
Een paar baantjes trekken op zijn tijd is heerlijk. En nee, dat zeg ik niet om jullie jarloers te maken. Jullie doen weer andere dingen die ik ook graag zou willen doen, dus laat mij maar zeggen dat ik gezwommen heb. :-)
Woensdag heb ik weer een keer susu mogen bungkussen. Ya, seratus kilo lagi. Oftewel: ook dit keer heb ik weer 100 kilo melkpoeder in zakjes mogen (moeten) doen samen met Henriette. Leuk dat de melkuni susu doneert, alleen een beetje jammer dat ze dat doen in bulkzaken van 25 kilo en niet in kleine uitdeelzakjes van 100 gram. Al moet ik wel zeggen dat we gisteren ons snelheidsrecord verbroken hebben: we waren meer dan een uur sneller dan de vorige keer! (Van 9.15 tot 13.45 uur.)
En we waren nog niet thuis, of Ibu Ita belde. Of we vandaag weer naar Sekupang naar het KKKS-kantoor (soort van lokale GGD, waar we ook die susu moeten doen) zouden kunnen komen. He? Er bleek een of andere verjaardag te zijn, maar Henriette kreeg er niet uit van wie. En ik stond onder de douche de susu uit mijn oren te spoelen en had geen zin om aan de foon te komen.
Dus, ook donderdag weer naar Sekupang.
Nette kleren aan, help, WAT moet ik aan. Erik en Saskia waren niet thuis om het te vragen. En er is geen telefoonverbinding aan het strand, dus we konden ook niet bellen om het te vragen.
Dus kleerkast open en iets uitzoeken wat volgens ons wel netjes is volgens de richtlijnen van hier. In ieder geval hoort alles bedekt te zijn (armen tot aan de handen en benen ook helemaal), dat wisten we nog net wel.
In de ogen van de taxi naar Sekupang toe waren we wel netjes. Merk je ook meteen aan de prijs! De beginprijs is meteen een heel stuk hoger, zeg maar bijna het dubbele!
Aangekomen bij de KKKS kwamen we tot de ontdekking dat we er goed aan hadden gedaan in het net te verschijnen. Wat een poppenkast! Jasje-dasje op z'n Westers is er hier natuurlijk niet, maar ook in lokale kledij zie ik inmiddels duidelijke verschillen tussen de dagelijkse en de nette kleding. En ik moet zeggen dat ik de traditionele kleding van hier echt heel mooi vind!
De zaal was mooi aangekleed met ECHTE bloemen en planten. Hoewel dat in Nederland vrij standaard is, zie je hier eigenlijk nauwelijks bloemen en planten, dus dit op zich wel een noemenswaardig feit (ik zit hier inmiddels ruim drie maanden, mijn normen zijn veranderd). Verder was er een aantal hoge pieten aanwezig, de minister van deputi uit Jakarta, de burgermeester en natuurlijk Ibu Dar. Deze laatste, voluit Ibu Sudarsono, is een heel vooraanstaand persoon hier en bovendien de zus van voormalig president Habibi. Verder is het gewoon een superaardig mens, dat voor iedereen tijd weet vrij te maken, iedereen aandacht geeft en bovendien voortreffelijk Nederlands spreekt.
Maar goed, er werd dus allereerst een aantal praatjes gegeven en vervolgens was er een panel-discussie. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet veel van heb kunnen volgen, het gebruikte Indonesisch was duidelijk boven mijn niveau. Ik heb het geprobeerd, maar ik had werkelijk het idee dat ik de enige was die moeite deed om te luisteren. Werkelijk iedereen was door elkaar heen aan het lullen! Bovendien was ik zowat de enige persoon zonder mobiele telefoon (dit zegt veel over de rijkdom van de aanwezigen, die dingen zijn hier namelijk een stuk duurder dan in Nederland), want om de minuut begon er weer ergens zo'n ding te rinkelen. Of te piepen. Of weet-ik-veel welk geluid te maken.
Na afloop een heerlijke uitgebreide rijsttafel gehad, heerlijk. Ik ga het echte Indonesische eten heel erg missen als ik weer terug ben. Ben, misschien ga ik kookles nemen bij jou en je mams. Paulien, ik ga je kookboek van voor tot achter doorwerken!
-- hari Jum'at -
En toen was het vrijdag. Gisteren dit mailtje niet verstuurd, dus laat ik er nog maar een stukkie bijtypen.
Vandaag vacinatiedag gehad. Samen met Henriette naar een kampong, Basecamp genaamd, geweest. Na alle luxe van donderdag was dit een reisje een aantal decenia terug in de tijd. Wat een primitieve kampong! Huizen van hout, mensen die niet kunnen lezen en schrijven op een paar uitzonderingen na. Mensen die heel erg verbaasd staan te kijken, met name de kinderen dan, die durven nog openlijk te staren. Mensen die willen weten hoe lang ik ben, die niet geloven dat ik voor mijn doen best wel bruin ben. Die het grappig vinden dat ik probeer Indonesisch te praten (en me niet uitlachen) en denken dat iedereen in Nederland dat kan. (Nee, zo belangrijk is deze taal niet...) En natuurlijk zijn er altijd wel weer mensen die vragen of ik buiten het 'bahasa Indonesia' (de officiele taal) wellicht ook 'bahasa Jawa' (de Javaanse taal) spreek. Helaas, nog steeds niet.
Veel mensen zijn uit allerlei delen van het land naar Batam gekomen omdat dit het paradijs op aarde zou zijn. Genoeg werk voor iedereen en veel geld te verdienen. Velen praten echter vaak over hun geboortenstreek met een zekere trots. Iedereen spaart ook wel om weer een keer terug te gaan, 'pulang kampong' genaamd.
Ik ben heel benieuwd hoe Java zal zijn na alle 'rijkdom' van hier!
Dit mailtje kan nu niet versturen omdat de mail PC alweer kapot is.
Maar toch ben ik rijk. Want ik heb een PC en kan lezen en schrijven. En ik heb voldoende rupiahs om 'pulang kampong' te gaan; ik hoef geen jaren te sparen om mijn ouders weer te zien! Nog een paar weekjes maar...
Tot mails!
Jenny
