Eten
mail 28 maart 2001
Hoi Allemaal,
Deze week heb ik een rustige week. We hebben geen werk op locatie, d.w.z. er wordt niet gevaccineerd deze week. We zijn daarentegen wel druk bezig met de voorbereidingen voor de volgende vaccinatieperiode, die over een weekje start. Heb ik me de afgelopen weken bezig gehouden met de mensen in de kampongs (dorpen), de komende tijd komen de scholen aan bod. In plaats van deelnemers die in een gezet tempo mondjesmaat komen binnendruppelen, komen er dan mensen met klassen tegelijk. Zal wel een drukte geven!
Tijdens de voorbereidingen heb ik verschillende taken, met name administratief en logistiek. Mensen (kindertjes en hun ouders) moeten op de hoogte worden gesteld van de data van de vaccinatiedagen. Per brief, die wij moeten stempelen (datum), vouwen en bezorgen. Ook krijgen de kinderen de uitslagen binnen van de tests van hun eerder afgestane serum. Heeft het nog wel zin iemand een vaccin te geven, of heeft deze persoon al Hepatitus? (Dat zie je niet meteen....) Wanneer de uitslagen binnen zijn gekomen moeten ze hier verwerkt worden, zowel in data-bases als in briefvorm. Nog meer brieven dus...
Ik zit op dit moment thuis, op het kantoor, te mailen. Naast me liggen stapels brieven, vers van de drukker, die allemaal nog gevouwen moeten worden. Dat terwijl we er gisteren al de nodige tijd mee bezig zijn geweest... (Ik geloof dat we er nu 1100 gedaan hebben en er nog 8000 gedaan moeten worden.) Genoeg werk te doen dus!
Kantoor aan huis is natuurlijk wel een nadeel, je bent in principe continu beschikbaar en eigenlijk moeten we ook continu beschikbaar zijn. Ook 's avonds vaak. Dat is wel een nadeel van wonen en werken in hetzelfde huis, er is geen duidelijke scheiding tussen werk en privé. Zeker niet wanneer je met vier mensen in een huis woont die in principe hetzelfde werk moeten doen.
Eten doen we (meestal Henriëtte en ik met zijn tweetjes) meestal wel buiten de deur. We nemen niet echt de moeite om te koken... Er is een fornuis, dat wel, maar dat ding heeft maar twee pitjes. Bovendien is het hier gewoon lastig om allerlei verse ingerediënten voor een lekkere maaltijd bij elkaar te sprokkelen en is uit eten niet veel duurder.
Wanneer we een keer zin hebben om thuis te eten, halen we wat bij de tukang. Dit zijn straatventers, waar er elke dag toch wel tientallen van voorbij komen. Met broodjes, Durian, Sate, Bakso enz... Van de meeste weet ik eerlijk gezegd niet eens wat ze verkopen! Bakso is mijn absolute favouriet, noem het maar een soort soep met vleesballen en ei en mie. Lekker! Een Tukang maakt zijn komst kenbaar d.m.v. een voor hem specifiek geluid. En ja, ik weet inmiddels van een aantal geluidjes welk mannetje erbij hoort. Iedereen wil zo veel mogelijk verkopen, maar de mensen zijn niet opdringerig. Iederen loopt gewoon zijn rondje, that's it. In het begin van mijn verblijf hier was het wel heel erg wennen, die Tukangs. Om de zoveel tijd hoorde je wel weer een of ander vaag niet te plaatsten geluid, ging je weer naar buiten kijken wat het was, om te zien dat je toch geen interesse had. En ja, dingen zijn goed hoorbaar, omdat we door de hor een open verbinding naar buiten hebben, isolatie is hier een onbekend iets, al zou het handig zijn om de warmte buiten te houden.
Verder kun je ook eten bij de Warung, dat zijn kraampjes langs de weg. Kun je nog kiezen ook: hier opeten of neenemen. Prijs is trouwens hetzelfde. Deze optie is een goede manier om heel goedkoop heel dicht bij huis te eten. Een portie rijst met een kippetje en een stukje vis kost maar fl 2.50! En ziek ben ik er nog niet van geworden, dus het zal wel goed en vers geweest zijn...
warung om de hoek
Wanneer je heel veel keus wil hebben qua menu, kun je het best naar een pujasera gaan. Helaas liggen die alleen in het centrum, betekend dus een stukje met de ojek. Bij deze eetgelegenheid liggen er allemaal kraampjes om ene pleintje heen. In principe is dat een heel handig concept, je kan bestellen wat je wilt en waar je wilt! Drank bestel je echter niet bij een kraampje, maar bij een biermeisje. Zij haalt het niet alleen voor je, maar wrijft het blikje/ flesje netjes schoon met een servet en schenkt het voor je in. Er zijn genoeg biermeisjes die zelfs je glas bij komen vullen! Hoef je niet zelf je restje cola in je glas te gieten:-) Ook voor ijsblokjes en servetten kun je bij hen terecht, heel handig. Vaak komen biermeisjes ook wel bij je aan tafel zitten om en praatje te maken. Dit leidt tot klantenbinding, wat voor hen voordelig is daar ze voor elk biertje wat ze verkopen provisie krijgen. Al met al vind ik persoonlijk biermeisjes gewoon leuk, wordt tijd dat dat concept ook eens in Nederland wordt overgenomen...
En natuurlijk, voor de liefhebbers, is er ook een MacDonalds en een Kentucky Fried Chicken en nog en aantal van die toko's. Moet zeggen dat ik er niet van hou, ze ook niet bezoek dus, behalve als ik zin heb in ijs, sundae ijsjes blijven gewoon lekker! Wat trouwens wel grappig is: hier bezorgt de Mac ook thuis. Volgens mij zouden daar heel veel Nederlanders gebruik van maken wanneer ze dat ook in Nederland zouden doen...
Naja, dit was weer eens een verhaaltje uit het verre Indonesie. Honger leiden doe ik hier niet, al zijn er natuurlijk wel typisch Nederlandse dingen die ik mis. Nogmaals dank voor de drop Eva, daar was ik inderdaad aan toe! Ik moet zeggen dat ik er heel zuinig op ben, moet immers weer een tijdje zonder als ze op zijn...
Snoepjes van hier vind ik niet echt lekker, veel te zoet. Koekjes zijn daarentegen wel OK. Het meest ideale van Indonesie vind ik echter de grote verschijdenheid aan fruit. Heerlijke dingen, over het algemeen heel goedkoop. Ik eet dus heel erg veel fruit hier, dat spreekt voor zich... En vers sap niet te vergeten, dat is ook heerlijk en ook aanwezig in alle soorten en maten, van de meest bizarre vruchten. Appelsap, perensap, duriansap, meloensap en met choco: advocadosap. Enak sekali!
Jumpai Nanti!
Jenny
