Uyuni
29 juli 2013
Bij het inchecken voor mijn vlucht van La Paz naar Uyuni vroeg ik om extra beenruimte. Ik krijg een stoel bij de nooduitgang toegewezen, maar beenruimte? Ik kan niet rechtop staan in het vliegtuigje wat me in een uur naar de andere kant van het land zal vervoeren, en het vliegtuig biedt slechts ruimte aan 19 mensen. Alleen de laatste rij in het vliegtuig is een rij van drie, op de overige rijen zitten slechts twee stoelen, gescheiden door een smal gangpad.
Zuurstofmaskers worden in noodgevallen uitgedeeld door de cabin crew, welke bestaat uit een piloot en een copiloot. Gedurende de hele vlucht kunnen we met hen meekijken, de cockpit heeft geen deur.
La Paz heeft met 4058 meter het hoogste vliegveld ter wereld. Het kleine vliegtuigje heeft als gevolg van de lage atmosferische druk op deze hoogte een redelijke aanloop nodig om los te komen voor de baan. Maar alles gaat goed en al snel laten we de besneeuwde toppen van de bergen rondom La Paz achter ons.
Helaas zijn de ramen van het vliegtuigje erg vies, wat het uitzicht tot enigszins belemmert (en wat ook het maken van foto’s zonder vlekken onmogelijk maakt). Aan het einde van de vlucht worden we namelijk getrakteerd op een prachtig uitzicht over de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte van de wereld. En uit het zout steekt een aantal bergen, welke met hun zwarte kleur een enorm contrast vormen met de omliggende witte massa.
Uyuni
In de middag loop ik door het stadje Uyuni, op zoek naar een 3-daagse tour over de Salar de Uyuni en de omgeving. Deze is niet moeilijk te vinden: veel reisbureautjes bieden de tour aan.
Tot slot bezoek ik het kleine Museo Arquelogia y Antropologico de los Andes Merionales. Een hele mond vol voor een museum wat uit niet meer dan 1,5 zaal bestaat. Het tentoongestelde textiel en aardewerk en de tentoongestelde foto’s zijn helaas alleen in het Spaans gelabeld. De mummies die in het museum liggen spreken echter voor zich: hoewel de mummies dateren uit de tweede tot derde eeuw na Christus zijn nog steeds delen van hun haar of zelfs kun huid bewaard gebleven.
Salar de Uyuni
30 juli 2013
De tassen zijn uitgepakt en weer ingepakt. Terwijl één van de grote rugzakken achter blijft in het hotel, zit de andere rugtas vol met warme kleren, slaapzakken, laders en mijn kruik. Voor drie dagen laten we de luxe van 'de stad' met warme douche achter ons, en trekken we (onder andere) de woestijn in.
We zijn met zijn zessen van verschillende nationaliteiten, te weten Frans, Koreaans, Chileens en Nederlands. De voertaal is overwegend Spaans, maar met handen en voeten en wat gebroken Engels kom je een heel eind. Met zijn zessen in de Jeep, welke de komende dagen ook af en toe dienst zal doen als keuken. De bagage, inclusief extra water en benzine, ligt op het dak.
Treinenkerkhof
De eerste stop is net buiten het stadje Uyuni, bij een oud treinenkerkhof. Ooit moesten deze treinen de weg vervolgen naar Chili, maar nu staan ze doelloos te staan. De treinen zijn deels gestript, soms beklad, en soms nog heel redelijk in tact. Af en toe een verdwaald stukje rails. Heel desolaat.
Salar
De Salar Uyuni is de grootste zoutvlakte van de wereld. Ooit een groot prehistorisch meer, maar met het verdampen van het water bleef er alleen een laag zout over. Deze laag is enkele tientallen centimeters dik. Onder de zoutlaag zit veelal water, uiteraard verzadigd met verschillende opgeloste zouten. Behalve natrium- en magnesiumzouten bevindt 's werelds grootste lithiumvoorraad zich in Bolivia. Lithium wordt onder andere gebruikt in oplaadbare batterijen.
We stoppen echter niet bij een plek waar lithium gewonnen wordt, maar wel bij een plek waar zout gewonnen wordt. Het zout ligt in kleine bergjes op elkaar geharkt, naast vierkanten gaten waar het zout verdwenen is. De gaten zullen zich met water, waar de omgeving in spiegelt. Heel mooi!
We rijden over de uitgestrekte zoutvlakte naar een zouthotel. Er staat een aantal vlaggen voor het hotel gepland, en er is een winkeltje. In elk museum en hotel van zout zijn wel winkeltjes, en vaak ook wat zouten standbeelden om mensen naar binnen te lokken. Weinig reden dus om naar binnen te gaan, zeker niet in dit hotel was een illegaal hotel is omdat hotels alleen maar lángs en niet óp de vlakte Mogen liggen. Dit vanwege de vervuiling die de hotels anders veroorzaken, het zout rondom het hotel is namelijk niet echt wit meer te noemen.... 'Don't eat yellow snow' - maar dan anders.
De tocht over het zout gaat verder en verder. Geen referentiepunt, de Bergen in de verte zijn verdwenen. Een surreëel landschap.
En dan in de verte een stipje, wat groeit en groeit. Het blijkt Cactus Island te zijn.
Cactsus Island
Midden in de zoutvlakte ligt een eiland begroeid met honderden cactussen. Cactussen groeien niet al te snel, en op basis van de grootte van de planten moeten ze enige honderden jaren oud zijn! Wanneer je omhoog klimt en het pad over het eiland volgt, heb je een prachtig uitzicht over de cactussen, en witte vlakte, de blauwe lucht en zo hier en daar wat Bergen aan de horizon. Af en toe komt er een jeep langs ver onder je, maar je ziet vooral leegte.
Dat de Salar voorkomt uit een oud meer is overduidelijk te zien op het cactuseiland: hier en daar zijn koraalformaties te zien. Uiteraard niet zo kleurrijk als toen de diertjes nog leefden, maar de skeletten vormen genoeg bewijs.
Eind van de middag verlaten we de zoutvlakte en rijden we naar een klein dorp waar we de nacht doorbrengen. De muren van ons hotel zijn van zout, net als de bedden. Gelukkig zijn er aardig wat dekens, want warm is het niet!
31 juli 2013
De Salar die we bezocht hebben is de grootste en eigenlijk ook de bekendste, maar in de omgeving liggen er meer. De zoutlagen zijn echter heel dun hier, soms slechts enkele millimeters. Heel grappig, het ziet er uit alsof er een flinterdun laagje ijs op het zand ligt!
In de bergen rondom de vlakte is echter echt sneeuw en ijs te vinden. Ook rijden we op weg naar het zuiden langs enkele inactieve vulkanen.
Lagunen
Ik wil flamingo's zien. Eigenlijk hoopte ik deze al tegen te komen in Peru, maar hoewel juli het juiste seizoen zou zijn is er geen flamingo te bekennen. Gelukkig heb ik bij één van de lagunes geluk, ik zie een aantal flamingo's! Maar dat is niet het enige: het kruiende ijs op het meer ziet er ook zeer indrukwekkend uit. Langzaam zie je het dichterbij komende, totdat het kraakt en tot slot breekt. Ik maak foto's en geniet.
Ik heb moeite afscheid te nemen van het meer, maar we gaan op weg naar het volgende meer.
Was ik eerder op de dag nog blij met een klein aantal flamingo's, bij het rode meer zijn er duizenden flamingo's te vinden. Dit alles omgeven door een prachtig bergachtig landschap.
Tot slot maken we ook nog een stop bij het groene meer.
We verblijven in een accommodatie in de buurt van Laguna Colorado. De temperatuur is inmiddels gedaald tot ver onder het vriespunt, en ik heb zowat alle kleren aan die ik bij me heb, inclusief muts en handschoenen. Ook binnen ja, want van dubbele beglazing en de deur achter je kont dichtdoen hebben ze in dit deel van het land niet gehoord. Binnen zit je dus beschut, maar veel warmer dan buiten is het niet. Ik kruip tot slot met een kruik in bed.
1 augustus 2013
's Ochtends gaat de wekker alweer vroeg af, het is nog donker. We zijn alweer een paar uur op pad wanneer we de zon langzaam op zien komen boven de bergen. Het witte landschap krijgt een sprookjesachtige kleur.
Hot springs
De eerste stop van de dag is bij een aantal hot springs. Zo hier en daar spuit er een geiser uit de grond omhoog. Ergens doen deze bronnen me aan IJsland denken, maar de omgeving hier is veel indrukwekkender.
Ook hier laat het ingedampt zout weer mooie mooie reliëfs op de grond achter.
Later de dag bezoeken we nog een meer, met aan de rand een warmwaterbron waarin je kan badderen. Ik vind het te koud, zeker omdat je niet beschut om kan kleden, en ik besluit in plaats van te badderen een wandeling langs het meer te maken. De meeste mensen uit mijn jeep doen iets vergelijkbaars.
We rijden nog een klein stukje verder naar het zuiden, tot aan de grens met Chili. Ik bewaar dit land tot een volgende keer, maar een van de medereizigers verlaat de jeep en reist met een andere vehikel verder.
Dan begint de grote lange terugrit naar Uyuni. We maken nog een paar kleine stops voor lunch (met leuke lama's), bij bijzondere landschappen in de woestijn en bij een oude ruïne, maar dan zit de trip er echt op.
Ik duik onder de warme douche, de verwarming in het hotel staat aan, en ik spoel het zand en zout van me af.
Meer lezen?
- Mijn route door Bolvia
- Vanuit Salar Uyuni reisde ik verder naar Potosi
- De zoutvlakten van Jujuy in Argentinië
