Sagada
16 juli 2012
Het kan niet altijd feest zijn.... De bus van Baguio naar Sagada is helaas niet zo luxueus als de bus vanuit Manilla. Er is geen Wifi (maakt niet uit), maar er is ook geen beenruimte. En dus neem ik de middelste plek op de achterbank in, en zit ik slechts een uurtje (van de 6 uur) met mijn benen in mijn nek op een stapel bagage. Mijn eigen tassen nota bene.
Het landschap is prachtig: bergen, rijstvelden en dennenbossen wisselen elkaar af. Af en toe een klein stadje of een dorp. Mensen die in- en uitstappen met soms nogal vreemde bagage. Geen levende geiten en kippen dit keer, helaas wel een stinkend stuk dood vlees. Ik houd het raam in mijn buurt geopend, de geur van het vlees in combinatie met de vele bochten maken dat ik een knoop in mijn maag krijg.
De bus klimt geleidelijk aan omhoog, totdat we het hoogste punt van de nationale snelweg bereiken. Nationale snelweg is trouwens een naam die nogal opgepoetst is voor de weg die we berijden: de weg is zelden meer dan 1-2 rijbanen breed, en een enkele keer moet een tegenligger dan ook in zijn achteruit om ons te laten passeren. Ik gruwel. Je wilt niet van de weg geraken en tientallen meters omlaag rollen het ravijn in.
We stoppen een aantal keer, met name om snel eten en drinken in te slaan en om de blaas te legen. Tot mijn verbazing tref ik Chinese toiletten aan, met zijn vieren gehurkt op een rijtje boven een gootje, zonder wanden ertussen. De Chinese stank ontbreekt gelukkig. Mensen staren niet naar mijn witte kont. Wel zo fijn.
In de loop van de middag kom ik aan in Sagada, een klein dorp midden in de bergen. Er loopt maar een weg door het dorp die toegankelijk is voor verkeer, de rest van het dorp is alleen te voet te bereiken. Er zijn veel guesthouses en restaurants, maar er zijn bijna geen toeristen. De meeste toeristen die Sagada momenteel bezoeken zijn de Filipo’s zelf. Het is duidelijk niet het toeristenseizoen. Wel het regenseizoen. Regen en onweer, en hoe. Toch is Sagada dé uitvalsbasis voor uitdoor activiteiten als trekkings, paardrijden en caving.
17 juli 2012
Gewapend met een kaart die ik van het tourist information centre heb gekregen (waar iedereen zich verplicht moet registreren) ga ik op zoek naar hetgeen waar Sagada bekent om is: rijst, grotten en doodskisten.
Sumaging Cave
Een korte wandeling brengt me bij de Sumaging Cave. Een grot in kalksteen, met grote stalagmieten vlak bij de ingang. Het is mogelijk om deze grot met een gids te betreden, maar dat ben ik vandaag (nog) niet van plan. Ik ga op een steen voor de ingang van de grot zitten, en ik geniet voor een moment van de rust en van het water wat langzaam naar beneden drupt. Het zonlicht wordt gefilterd door de bomen, welke boven langs de weg groeien. Ik maak wat foto’s om deze herinnering vast te leggen.
Lumiang Burrial Cave
De Lumiang Burrial Cave is minder makkelijk te vinden, en ben hem nota bene gepasseerd op weg naar de Sumaging Cave toe... Geen bordje, dan maar even de weg vragen.
Bij het Gaia restaurant worden we zeer vriendelijk geholpen. Het restaurant ziet er leuk uit, dus we besluiten na het bezoek aan de grot terug te gaan voor een drankje. (En voor een overheerlijke veganistische lunch.) Vanaf het terras heb je een prachtig uitzicht over de rijstvelden.
Een smal pad leidt me naar de grot met de kisten. Tegen de wand van de grot staan tientallen kisten opgestapeld. Sommige zijn redelijk nieuw, sommige zijn eeuwen oud. De kisten lijken vrij klein voor volwassen personen, maar als je bedenkt dat de doden in foetus-houding in de kist gelegd worden omdat dat reincarnatie makkelijker maakt, dan is het wel logisch.
Sommige kisten zijn versierd met iets wat van de zijkant lijkt op een gezicht, op een enkele kist staat een afbeelding van een salamander.
Hanging Coffins
Vanuit het dorp heb je uitzicht over kliffen van limestone, waar op onmogelijk hoogte een aantal grafkisten hangen. Bij deze oude manier van begraven wordt in de ochtend de kist ingewijd, waarna deze op de rotsen getild wordt. ’s Middags wordt de doden gezegend, en door het meest naaste familielid de berg opgedragen. Dit zou geluk brengen voor de overledenen.
Elk jaar worden de kisten opnieuw gereinigd en geëerd. In de loop der jaren zijn de kisten nogal aangetast door weer en wind en houtworm, waardoor soms delen van de lichamen naar beneden vallen, het dal in. Bij de jaarlijkse reiniging worden deze botten weer terug naar de kisten gebracht, en erop gelegd.
’s Middags doe ik niet veel. Het regent weer en het onweert, wat het heel aantrekkelijk maakt om een paar uurtjes in bed te kruipen met een boek. Helaas klaart het niet op in de loop van de avond, en terwijl ik eet bij een knapperend haardvuur waan ik me overal behalve in de Filipijnen.
18 juli 2012
De faciliteiten voor toeristen in Sagada zijn geweldig. Ook al zijn er nu niet veel toeristen. Hoe dan ook: er zijn duidelijke prijzen voor tours en trekkings en wanneer je interesse hebt wordt er binnen een kwartier een gids voor je geregeld. De prijzen zijn heel schappelijk.
Echo Valley
Via de Amerikaanse kerk en de nieuwe begraafplaats loop ik naar de Echo Valley. Het is een korte wandeling over een glibberig pad tussen de naaldbomen door, maar met een gids is het heel makkelijk om de weg te vinden. Eenmaal in de Echo Valley beland wordt het meteen duidelijk waar de vallei zijn naam aan te danken heeft.
Vanuit het uitzichtpunt over de vallei is het mogelijk om nog meer hangende graven te zien.
Small Waterfall
In de bergen rondom Sagada liggen verschillende watervallen. Ik bezoek alleen de kleine waterval net buiten het dorp.
Hoewel ik midden in het regenseizoen zit, is de waterval niet heel erg groot. Het debiet van de waterval is echter enorm. Voor de waterval heeft zich een natuurlijk zwembad gevormd, waarin je prima kan zwemmen of pootje baden.
De waterval ligt midden tussen de rijstvelden.
Connecting Cave
Soms doe je dingen die je beter niet kan doen....
Om bij het begin te beginnen: de Sumaging Cave en de Lumian Cave zijn door middel van een ondergronds gangenstelsel met elkaar verbonden. Met gids is het mogelijk om in 3-4 uur van de ene naar de andere grot te lopen.
Ik twijfel of ik deze tocht wil maken. Aan de ene kant ben ik benieuwd naar het ondergrondse landschap, aan de andere kant heb ik weinig zin om in een grot te verdwalen. Ik word echter gerustgesteld: de tocht is te doen voor iedereen met een redelijke conditie, maar je moet niet claustrofobisch zijn. Er hangen touwen. Groepen blijven dicht bij elkaar, zodat er altijd een tweede gids ter beschikking staat mocht dat nodig zijn. (Ik ben vergeten te vragen of je een helm krijgt: helmen zijn er niet!) Ik laat me gerust stellen en ga de uitdaging aan.
Prijs: 800 pesos
Met gids en met lantaarn daal ik af de grot in. Het beginstuk is vrij glad en glibberig, maar aangezien er ook wat regen de grot instroomt had ik niet anders verwacht. Gelukkig is de gids erg behulpzaam.
Er zitten echter enkele passages in de grot waar ik niet heel blij van wordt: via een touw moet je via een smal gat een meter of 5 verticaal naar beneden. Wanneer je je voeten precies daar neer zet waar het moet volgens de gids dan zou dit geen probleem moeten zijn, maar omdat ik het eng vind begin ik al snel te bibberen wat de kracht in mijn armen niet ten goede komt. Bovendien voel ik me opgelaten omdat ik een groep Filipijnen achter me hoor. (Welke overigens heel aardig blijken te zijn, bleek later.)
Vlak na dit eerste touw volgt nog een tweede touw, waarbij ik mijn onderlichaam over een smalle afgrond moet zwiepen, en dan om mijn as moet draaien en afdalen. Verstand op nul en DOEN! Gelukkig werkt die methode.
Op de meeste plaatsen hangen er echter geen touwen en moet je maar zien hoe je je vasthoudt.
De grot is erg mooi, maar er zijn veel momenten dat ik er niet van kan genieten. Ik wiebel over grote en kleine stenen, met gapende dieptes naast me. Een deel van de route leg ik op handen en voeten af, een deel al glijdend op mijn kont. (Helaas: de broek die ik aanhad kon ik aan het eind van de trip weggooien omdat er enorme gaten inzaten.)
Verschillende lagen in de bodem wisselen elkaar af. Het ene moment verkeer ik in een ‘hal’ van gladde witte stenen, dan is er weer een soort kalksteen, en een volgend moment loop (of glijd) ik over zwart gruis. Een grote vlakte bedekt met leem wordt ook wel ‘danszaal’ genoemd. Aan het plafond van deze danszaal hangen vleermuizen, welke massaal op je afgevlogen komen wanneer je te lang met een zaklamp in hun richting schijnt.
Hier en daar is er een ondergrondse waterval, en soms verzameld het water zich in een soort van ondergronds vijver of zelfs een soort van rivier. Omdat ik al snel vies en nat ben, is het water een verademing. Even een paar meten ontspannen zwemmen in plaats van gefocust klauteren.
Gelukkig ben ik niet uitgegleden op momenten dat er een steile afgrond naast me was. Toch ben ik niet zonder kleerscheuren (zowel letterlijk als figuurlijk) de grot uitgekomen: eenmaal gleed ik uit en viel ik facedown voorover. Gelukkig was er water op dat stuk, en was dat water redelijk diep. Behalve een aantal schrammen en blauwe plekken op mijn benen bleef ik ongedeerd. Helaas zat de schrik er wel in!
De mooiste delen van de grot zijn aan het eind: twee reusachtige hallen met allemaal formaties van verschillende steensoorten. Een van de hallen heeft de twijfelachtige naam ‘Porn Cave’, omdat hier steenformaties zijn in de vorm van een penis en en vagina. Ook ik er een ‘naakte vrouw’ te zien, welke ik zelf meer op een nijlpaard vind lijken ;)
Het laatste deel van de trekking is eigenlijk een samenvatting van alles wat ik de uren ervoor gezien heb. Prachtig! Een mooie beloning zo aan het eind van de tocht.
Het is echter ook mogelijk om vanuit de Sumaging Cave dit deel van het grottenstelsel te bezoeken met een gids, waarbij je niet allerlei halsbrekende toeren hoeft uit te halen. Ik zou iedereen willen aanbevelen alleen de korte tour te doen.
Via de trappen van de Sumaging Cave begeef ik me weer in de wereld der levenden. De tocht was mooi, soms zelfs zeer mooi, maar niet voor herhaling vatbaar. De adrenaline giert door mijn lichaam en het duurt een paar uur voordat alle puzzelstukjes een beetje op zijn plaats vallen.
Overnacht in Sagada Guesthouse. Plek dicht gelegen bij het busstation. Kamers zijn niet heel groot, maar een tripple room is met twee personen goed te doen. Elektrische douche. Wifi in de lobby. Kamer voor 700 pesos.
Meer lezen?
