Bromo 2011
Vanuit Medan vlieg ik met Air Asia naar Surabaya. Helaas heb ik maar een klein stukje van Sumatra mogen zien, dus ik heb een goede reden om nog een keer terug te keren...
Vervoer op Java
Op het vliegveld van Surabaya staan veel taxi's klaar om me naar de stad te brengen. Ik wil echter niet naar de stad! Het kost wat moeite, maar uiteindelijk vind ik een bus die me naar het busstation kan brengen. Op het busstation begint de 'hazzle' echter opnieuw: wil ik echt geen taxi? Na nog wat keren met bagage en al heen en weer te zijn gestuurd, vind ik uiteindelijk de plek waar de bussen richting Bromo vertrekken. Tot mijn grote verbazing moet ik betalen om het busstation in te mogen, maar ach, het is maar een paar cent.
De bus naar Probolinggo vertrekt snel, maar de bus is alles behalve snel. Het is druk op de weg, en de weg is van slechte kwaliteit. We rijden door verschillende steden, en al snel zien we de zon achter de huizen verdwijnen. De busrit duurt een stuk langer dan de geplande 2 uur, maar gelukkig is er in elk stadje wel iemand die eten en drinken komt verkopen in de bus. En zo eet ik groene plakrijst met een hoop palmsuiker en heel veel gebakken bananen als diner.
Naast me zit Budi, een jonge man in een soldatenpark. Hij is op weg naar huis. Hij heeft al veel rondgereisd in het oosten van Java, en hij weet me veel over het gebied te vertellen. De vulkanen in het oosten van Java zijn volgens hem absoluut de moeite waard om te bezoeken - komt goed uit, want daar ga ik heen.
Probolinggo
Na een uurtje of 4 kom ik aan in Probolinggo. Het is donker, en eigenlijk heb ik niet echt een idee waar het busstation zich bevindt ten opzichte van de stad. Lastig om een prijs overeen te komen om me naar het hotel te laten brengen.
Na wat onderhandelen vind ik een becak die mij, mijn reisgenoot en de bagage wel mee wil nemen. Terwijl we de spullen in de fietstaxi laden voorzie ik een probleem: past dit wel? Maar dit is Indonesië, een beetje proppen en het past. Aangezien mijn tas echter daar licht waar mijn voeten zouden moeten liggen, steken mijn voeten voor de becak uit. In Nederland heb je voor uitstekende lading zo'n mooi vlaggetje, maar hier houden mijn voeten zonder vlag de weg vrij. En na heel veel schietgebedjes en kramp in mijn onderbenen beland ik het hotel.
Na een verfrissende douche rest me niks om wat inkopen te doen, en een hapje te eten bij een lokaal tentje bij het hotel.
Bromo
Midden in de nacht word ik mijn bed uit getrommeld, mijn trip naar de Bromo begint! Vlak bij de vulkaan stap ik over van het busje naar een jeep, en het laatste stukje trek ik te voet verder.
Het is donker langs de Bromo. Het enige licht wat er is komt van de sterren, en van de ontelbare Javanen die met hun paardjes in de rij staan om mensen naar boven te vervoeren. Hoewel de weg vrij steil omhoog loopt, loop ik liever dan dat ik op een paard zit.
Ik ben zeker niet de enige op de Bromo. Op het kleine platform staan mensen uit alle uithoeken van de wereld te kijken naar de vulkanen en de opkomende zon. Zodra de zon er is lopen velen gelijk naar beneden, maar ik kijk hoe het licht van de zon met de Bromo speelt met de Bromo en de berg langzaam van kleur laat verschieten. Af en toe komt er een plukje rook uit de vulkanen. Het uitzicht is prachtig, en het maakt het wachten in de koude helemaal goed.
Ruim voor de afsproken tijd ben ik terug bij de jeep, die tot mijn verbazing al vertrokken is !?! En nu? Een andere jeep brengt me terug naar het dorp, waar ik even in het restaurant moet wachten. Maar even wordt steeds een beetje langer. De thee is goed, en ik besteed mijn tijd nuttig door op zoek te gaan naar een heuse Bromo-muts. De prijs van de mutsen ligt nu, na zonsopkomst, een stuk lager dan daarvoor.
Dan komt ons busje weer in zicht, en met het busje komt de verwarring. De chauffeur wil ons terugbrengen naar ons hotel in Probolinggo. Ik ga hier niet mee akkoord, ik wil ook de Bromo op en de tempel bezoeken aan de voet van de Bromo! Het gesprek dat volgt is vervelend: de chauffeur zit met mensen in een bus met verschillende plannen, en ergens is er dus wat mis gegaan. De beste man spreekt ineens geen woord Engels meer. Helaas voor hem komt hij daar niet mee weg, en tot grote vreugde van mijn medereizigers leg ik hem in het Indonesisch uit wat we zouden willen. Zijn baas wordt gebeld en er komt een oplossing. Een deel van de mensen gaat meteen naar Probolinggo, terwijl een aantal andere mensen eerst nog naar de vulkaan gaat. Een beetje flauw misschien om het zo te spelen, maar de toer is niet dusdanig goedkoop dat ik zomaar de helft wil missen. En sowieso, de Bromo is te mooi om te missen!
Per jeep rijd ik uiteindelijk naar de voet van de Bromo vulkaan. De vulkaan is in 2010 nog uitgebarsten, en alles is bedekt met een dun laagje zwart zand. Het zand prikt in je ogen en neus. Langs de weg staat een aantal verschroeide boompjes, en ik waan me op de maan.
Helaas heb ik te weinig tijd om naar de kraterrand van de Bromo te klimmen. Ik bekijk echter de zandvlakte en de tempel. Wanneer de wind op zet, worden wolken stof alle kanten op geblazen. Hetgeen ik hier zie doet me niet denken aan Indonesië. Wat een stof en wat een droogte. Heel bijzonder.
Meer lezen?
- Route langs de hoogtepunten van Java
- Combineer Java met andere eilanden in Indonesië
- Visum en reistips Indonesië
- Trekkings in Indonesië
- Indonesië voor beginners
