Oekraine
Kiev is de hoofdstad van de Oekraïne. Veel mensen denken bij Oekraïne misschien niet meteen aan vakantie, maar Kiev is een originele en veilige bestemming voor een stedentrip in het oosten van Europa.
Kiev
30 april 2011
Dortmund vliegveld, voor mij een nieuw vliegveld. Maar het is slechts 2 uur rijden van Utrecht verwijderd, en Wizzair vliegt vanuit Dortmund goedkoop naar een aantal (met name) oost-Europese bestemmingen. En zo vlieg ik naar Kiev, hoofdstad van de Oekraïne.
Op het vliegveld van Kiev sta ik verbaasd te kijken: de airportbus brengt me vanuit het vliegveld naar een soort van party tent, wat de aankomsthal blijkt te zijn. Een bagageband is er niet, alle bagage wordt vanuit het bagagekarretje zo in een hoek van de tent gedropt. Welkom in Kiev!
1 mei 2011
Vanuit het appartement loop ik gewapend met een camera en een Lonely Planet (die laatste in mijn rugzak) de straat op. Het appartement ligt zeer centraal, en voor ik er erg in heb sta ik in de straat tussen de Sint Sophia’s Kathedraal en het Sint Michael’s Klooster.
Sint Sophia’s Kathedraal
De Sint Sophia’s Kathedraal is een kerk uit de elfde eeuw. De klokkentoren is blauw met witte versierselen, met daarop een glimmend gouden dak. Het complex is ommuurd, en achter de toren ligt de eigenlijke kerk, met nog wat gebouwen. Het park is een oase van rust, en alle bomen doen hun best om te laten zien dat het voorjaar is.
Sint Sophia’s Kathedraal in Kiev
De kerk zelf is sober wit, maar ook dit gebouw heeft glimmende gouden koepels, en een aantal groene koepels van koper. Het interieur van de kerk is echter prachtig: op de vloer liggen bewerkte ijzeren tegels, de muren zijn versierd met prachtige schilderingen en mozaïeken, en het altaar is van goud versierd met fresco’s. Terwijl gelovigen hun gebeden prevelen en kaarsjes afsteken, lopen er ook veel toeristen rond in de kerk – de meeste zijn overigens lokale toeristen.
Buiten in de kerktuin staat een indrukwekkend klokkenspel.
Op weg richting uitgang bezoek ik de klokkentoren van de kerk. Veel klokkentorens hebben enge smalle trappen, maar deze klokkentorens verrast me met een hele degelijke trap naar boven. Vanaf verschillende niveau’s in de toren heb je uitzicht over de stad. Aan het eind van een brede straat ligt het Sint Michael’s Klooster. Een deel van de klokken hangen boven in de toren, afgesloten voor het publiek, maar op het eerste plateau zijn ook de nodige bellen zichtbaar. Hoewel je eigenlijk niet aan de bellen mag komen, kunnen veel mensen het niet laten aan de klepels te trekken.
Prijs voor het complex en entree voor de kerk en klokkentoren: met studentenkorting 25 UAH.
Sint Michael’s Klooster
Vanuit de Sint Sophia’s Kathedraal zie je het blauwe Sint Michael’s Klooster al zien liggen. Na een korte wandeling over het Sofiayska plein en de proyizd Volodymyrsky sta je al op het plein van het Sint Michael’s Klooster. Het klooster is vernoemd naar de beschermheilige van Kiev.
In de kerk is een aantal mooie fresco’s te zien. In een hoek van de kerk zingt een aantal mannen, terwijl een priester zijn zegen uitspreekt over een aantal mensen. Het gezang klinkt sprookjesachtig, het is echt heel mooi.
De woningen van de monniken zijn niet opengesteld voor publiek. Op het kloostercomplex staat ook een houten kerk, maar ook deze is niet van binnen te bezichtigen.
In de achtertuin staat een soort van fontein. Mensen vissen muntjes uit het water, en plakken deze op de uitgang van de fontein. Blijkbaar brengt dit geluk? Veel muntjes blijven slechts zeer kort hangen, ondanks de verwoede pogingen van de (bij)gelovigen. Een enkeling heeft het trucje echter door: deze muntjes blijven wel hangen.
Kerken in Kiev
Entree klooster: gratis
Volodymyrska Hirka Park
Achter het klooster ligt het Volodymyrska Hirka Park. Het is weekend, en in het park is er volop activiteit. Mensen met kinderwagens, kinderen op pony's, skelters, en heel veel mensen die op een bankje of op een geïmproviseerd terrasje wat eten en wat drinken. Met name koffie en bier zijn populair op de vroege zondagmiddag.
Vanuit het park heb je een aardig uitzicht op het moderne Kiev aan de overkant van de rivier. De vegetatie is niet heel afwisselend, maar toch is het een heerlijk park om lekker doorheen te wandelen.
Verkhniy Gorod
Ik slenter wat door de achterafstraatjes van de wijk Verkhniy Gorod, alvorens ik me weer op de hoofdweg begeef. Het is grappig om zo door de wijk te lopen. Aan de grote straten zijn veel gebouwen, veel in Jugendstill- en Barokstijl, mooi opgeknapt. In de kleine straatjes komt de verf vaak van de desbetreffende gebouwen af, wat toch ineens een hele andere sfeer geeft. Mogelijk als gevolgd van de dag van de arbeid, maar veel kleine winkeltjes zijn leeg en er is nauwelijks verkeer. Op verschillende straathoeken staan ineens moderne beelden van de meest uiteenlopende materialen. Geen idee of dit een tijdelijk kunstproject is, of wellicht iets is wat blijft is, maar leuk is het wel!
Het straatbeeld van de vul Volodymyrska is dan ook heel anders. Net opgepoetste gebouwen, en zo hier en daar een terras. Veel terrassen hebben zich geconcentreerd rondom de Zoloti Vorota. In het midden van dit plein staat een soort van stadspoort, welke deels is opgebouwd uit rode bakstenen, en deels uit hout. Tevens staan ook hier weer verschillende beelden, waar lokale toeristen gretig mee op de foto willen. Het verbaast me sowieso hoe veel foto’s zij van elkaar maken. (Zelf ben ik niet zo fotogeniek, en poseer ik dan ook niet graag.)
Sint Volomyr’s Cathedraal
Via het Taras Shevchenko National Opera Theater loop ik naar de Sint Volomyr Cathedraal. De kerk is geel, en het dak is blauw met gouden sterren. Ook is er een aantal gouden koepels. Binnen in de kerk is het een drukte van belang, en zijn veel mensen met kaarsjes in de weer.
Dag van de arbeid
Inmiddels is de lucht aardig betrokken, en ziet het er uit of het elk moment kan gaan regenen. Geen ideale weersomstandigheden om de Botanische tuin in te gaan, en dus loop ik over de brede poulevaart richting oosten. Shevchenko Park stuit ik op een demonstratie van een aantal pro-communisten. Nu raadt de ambassade reizigers altijd af om zich te mengen in demonstraties, maar deze demonstratie van welgeteld 5 mensen met een paar vlaggen is niet heel indrukwekkend – eerder lachwekkend. Nog geen 50 meter verderop in hetzelfde park is de tegendemonstratie van de anti-communisten, deze is duidelijk populairder. Hier staan een man of 50, maar ook hier wordt niet echt gedemonstreerd. Men is drukker met het poseren met vlaggen voor een standbeeld, waar tegelijkertijd een verliefd stel elkaar aan het aflebberen is. De politie keek werkloos toe. En toen ging het regenen, en rende iedereen weg om te schuilen.
Mijn schuilplaats is het O’Panas Blyny restaurant wat midden in het park ligt. De bediening is gehuld in traditionele kleding, en ook de inrichting van het restaurant heeft een hoog folklore-gehalte. Met het eten is weinig mis, al is de prijs voor lokale begrippen ietwat aan de hoge kant.
Na deze zeer hevige bui (het lijkt wel een tropische bui, op de temperatuur na) loop ik via de vul Kreschchatyk terug naar het appartement. Een deel van de weg is afgesloten voor het verkeer, vele straatartiesten laten hun kunsten zien, en er zijn (dure?) winkels welke allerhande A-merken verkopen. De rijke kant van de stad.
2 mei 2011
Tsjernobyl
Op 26 april 1986 vond er een grote ontploffing plaats in de kernreactor van Tsjernobyl. De grootste kernramp aller tijden. Net na de 25-jarige herdenking van de ramp, en een kleine 2 maanden na de kernramp in het Japanse Fukushima, bezoek ik de beruchte reactor 4.
Toen de ramp gebeurde was ik amper 7 jaar oud, en van de ramp zelf kan ik me niet veel herinneren. Toch is het iets wat me bezig houd, en waar ik zelfs mijn leerlingen les over geef. En nu ga ik het met eigen ogen zien.
Ik ben niet de enige die naar Tsjernobyl wil, al met al vertrekken we met een kleine 50 man richting de centrale. Een busrit van ongeveer 135 kilometer. Terwijl we in de bus zitten krijgen we een documentaire te zien over Tsjernobyl, en wordt een aantal dosismeters uitgedeeld. We krijgen een korte uitleg van hoe de dingen werken, maar al snel wordt er met allerlei getallen gegooid zonder dat deze enige betekenis krijgen. Röntgen, Sievert, mSv: het is echt niet hetzelfde. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de gids niet echt weet waarover hij het heeft. Jammer, aangezien ik een aantal jaar experimenten gedaan heb met radioactiviteit heb gewerkt weet ik er zelf wel het een en ander van. Maar wat het ook betekent, de meter slaat uit en dat is spannend. Mensen raken opgewonden, kijk, ik zie wat! Ik wil beslist de hoeveelheid radioactiviteit in Tsjernobyl niet bagatelliseren, maar een dag in Tsjernobyl rondlopen kan geen kwaad.
Wat veel mensen namelijk niet weten, is dat radioactiviteit een natuurlijk iets is. Overal om ons heen is radioactiviteit. Als je een röntgenfoto laat maken, of als je vliegt, dan wordt je tijdelijk blootgesteld aan extra straling. En een dagje Tsjernobyl is vergelijkbaar met een vliegreis. (En daar maak ik er elk jaar meerdere van ;))
30 kilometer zone
We passeren de 30 kilometer zone, de zone rondom de reactor waar tot op de dag van vandaag bijna geen mensen wonen. Sinds een aantal jaar is er een klein groepje oorspronkelijke bewoners teruggekeerd naar het gebied, maar officieel is de straling te hoog om er te wonen. Want hoewel Tsjernobyl veilig is voor een kortstondig bezoeken, continu blootgesteld worden aan straling is natuurlijk iets heel anders! (Vergelijk het maar met de zon: even in de zon lopen kan geen kwaad, maar wanneer je onbeschermd continu in fel zonlicht loopt, kun je verbranden en op den duur loop je een verhoogd risico op huidkanker.) Aan de slagboom moeten we onze paspoorten laten zien, en dan mogen we door. Alles lijkt zo normaal. Als je niet zou weten dat hier 25 jaar geleden een ernstige ramp zou zijn geweest, dan zou je het niet weten. Er staat een prachtig bos, de natuur heeft zich in een rap tempo hersteld.
En dan passeren we de stadsgrens van het plaatsje Tsjernobyl. Een lelijk communistisch gedenkteken. Wat veel interessanter is, is het veldje aan de overkant van het bord met verschillende wrakken van auto’s en treinen. Maar erg veel tijd om er bij stil te staan is er niet, we moeten door, door, door. Het nadeel van reizen met zoveel mensen.
Dan stoppen we bij het administratieve gebouw van de regio. We moeten op een Geigerteller gaan staan om te checken of we geen radioactiviteit mee naar binnen nemen. Alle handen en voeten zijn echter schoon, en dus mogen we verder. In de bus volgt een korte instructie: je mag niet eten, drinken en roken, je mag niet op het mos lopen, en je mag geen spullen op de grond neer zetten.
Monumenten
Net als elders in de voormalige Sovjet-Unie, zijn er ook in Tsjernobyl heel veel monumenten en standbeelden voor belangrijke gebeurtenissen en personen. Wij stoppen allereerst bij de brandweerkazerne van het gebied, waar een gedenksteen staat voor de brandweerlieden die in 1986 de brand in reactor 4 hebben geprobeerd te blussen. Zij hebben de ramp niet overleefd.
Een eindje verderop stoppen we bij een monument waar de start van de bouw van de kerncentrale in 1970 wordt herdacht, een vrij lelijk beeld in communistische stijl. En dat in een prachtige bosrijke omgeving.
Een verlaten schoolgebouw in Tsjernobyl
Kleuterschool
Het eerste gebouw wat we tegenkomen wat meteen na de ramp verlaten is, en er uitziet of dat de dag van gisteren was, is de lokale kleuterschool. De tafeltjes en stoeltjes staan nog zoals ze stonden, er staan bedjes, en er liggen wat verlaten stukken speelgoed en kledingstukken. Wanneer de staat van het gebouw beter zou zijn, zou je verwachten dat er elk moment een lading kleuters binnen zou kunnen komen.
De tijd eist echter zijn tol, en het gebouw is niet meer wat het was. De verf bladdert van de muren, en er komen stukken plafond naar beneden. Op sommige plekken begint de vloer weg te rotten, en vallen er gaten in. Een levendig schooltje is nu een soort spookhuis, en de straling is het onzichtbare spook. Tot je er een Geigerteller bij houdt: er is nog steeds een verhoogd stalingsniveau.
Reactor 4
En dan staan we ineens oog in oog met reactor 4, de bron van al het kwaad. In 1986 werd in deze reactor een experiment verricht, een experiment wat fout afliep. En hoewel op het moment zelf de alarmbellen begonnen te rinkelen in de reactor, rinkelde er geen belletje bij de uitvoerders. Ze negeerden de signalen, en gingen door met hun experiment. De gevolgen van deze menselijke fout zijn bij iedereen bekend.
Het is niet toegestaan om foto’s te maken van de omgeving van de reactor, maar wel van de reactor zelf. Een betonnen sarcofaag, met een hek met prikkeldraad erom. Je mag niet te dicht bij de reactor komen, en je mag er al helemaal niet in. Ik voel geenszins de behoefte om dit te doen. Hoewel de straling van een afstandje van de reactor geen bedreiging vormt, is het een ander verhaal wanneer je te dicht bij komt.
Reactor 1, 2, en 3
Reactor 4 wat niet de enige reactor in Tsjernobyl, er waren er meer. We rijden ook langs deze reactors, welke slechts een paar kilometer verderop liggen. Ook deze reactoren kunnen we niet van binnen bezoeken, maar ook aan de overkant van het riviertje hebben we de mogelijkheid een goed beeld te vormen. In het riviertje zwemmen overigens joekels van meervallen. Doordat de predatoren van de dieren gestorven zijn of het gebied verlaten hebben, hebben de vissen ongelimiteerd de kans gekregen om te groeien. En in een tijdsvlak van 25 jaar zijn de vissen uitgegroeid tot een lengte van meer dan 1,5 meter!
Het water uit de rivier is tevens gebruikt om de reactoren te koelen, en we bezoeken ook een van de koeltorens. Het is mogelijk om de koeltoren van binnen te bekijken, maar aangezien ik te druk was met foto’s maken van de buitenkant heb ik die kans gemist. In de koeltoren liggen overigens verschillende brokjes met radioactief besmet asfalt, welke de Geigerteller uit laten slaan tot meer dan 1000 keer de normale waarde. Wederom: geen probleem als je er even naast staat, maar je moet ze niet op je nachtkastje willen leggen!
Na een bezoek aan de reactoren en de koeltoren is het tijd voor lunch. Eerst moeten we door de scanner, om te zien of we niet besmet zijn. Ik ben te lang voor de scanner, maar gelukkig pas ik en word ik schoon bevonden wanneer ik een beetje hurk. We lunchen in een oude Sovjet-kantine. Het eten is lekker, er is een lopend buffet met traditionele Oekraïense gerechten. (Dit klinkt een stuk luxer dan het was!) Uiteraard komt het eten niet uit het gebied rondom de centrale, maar is het ingevoerd.
Tsjernobyl. een bijzondere excursie tijdens een stedentrip naar Kiev
Prypyat
Na de lunch rijden we naar het spookstadje Prypyat. Op 27 april, een dag na de ontploffing van de reactor, zijn alle mensen uit dit stadje geëvacueerd. Men kreeg een aantal uur om spullen te pakken, en men zou slechts voor korte tijd weg gaan. De voorlichting deugde echter niet, de mensen uit het dorp wonen nog altijd elders.
Er staan blokken met flats, waar de meeste ramen uit zijn. Tussen de flats groeien op de raarste plekken bomen, er is niemand die de natuur in toom houdt.
Op het plein van het dorp staat een kleine kermis, met restanten van botsauto’s, een draaimolen, en een reuzenrad.
Eindelijk krijgen we de gelegenheid om zelfstandig een beetje rond te lopen, en ons niet continu als groep voort te bewegen. We bezoeken een theater, waar het toneel heel donker oogt zo zonder schijnwerpers. Ook de zaal met stoelen is niet wat hij was, want ook hier zijn onderdelen van het plafond omlaag gekomen. De ruiten liggen her en der door het gebouw verspreid, en zelfs het sanitair is kapot. Het lijkt wel alsof er een bom ontploft is, !maar niets is minder waar: alles wat je ziet is verval door het verstrijken van de tijd. En ergens heb ik het vermoeden dat de bezoekende toeristen alleen maar leiden tot een sneller geval van de gebouwen, je KAN simpelweg niet om het glas en het puin heen lopen, ook al zou je dat willen. Het glas kraakt regelmatig onder je schoenen, en versplintert op deze manier meer en meer. Geen wonder dat je gesloten schoenen aan moet tijdens deze trip!
Na het theater is het tijd voor een bezoekje aan een hotel. Alle ramen liggen eruit, en de receptie oogt kaal en ongezellig. De liften werken uiteraard niet, en dus loop ik naar boven naar de zevende etage. Daarvandaan heb ik een goed uitzicht over de stad. En weer vallen de bomen op: overal is begroeiing, zelfs IN verschillende gebouwen. Wat ooit een stad was, is nu een vergaand dorp in een bosrijke omgeving.
Terwijl de meeste mensen uit de groep richting het zwembad gaan, bezoek ik een verlaten school. Er staan zo hier en daar schoolbanken, overal liggen boekjes verspreid, en er liggen zelfs een paar oude gasmaskers. Ook in dit geval bladdert de verf van het plafond en de muren af, en zo hier en daar komen elektriciteitsdraden uit de muur. Op sommige plekken is er lekkage, en de vallende druppels verstoren de stilte van het gebouw. Wat een echo!
Wanneer mijn busgenoten richting school komen, besluit ik naar het zwembad te gaan. Ik wil het eigenlijke bad zien (zonder water), maar waar zit dat? Van etage loop ik naar etage, maar het is lastig om je voor te stellen hoe het een en ander vroeger was. Het puin op de grond, en het ontbreken van verlichting, maken dat ik niet zomaar elke donkere gang in stap. Stiekem ben ik niet zo’n held.... Wanneer ik op de bovenste etage ben, zie ik van die witte en rode drijvers die ooit de lijnen van het zwembad op zijn plek hielden. En daar is ook het zwembad. Veel tegeltjes zitten nog op zijn plek, al hebben vandalen graffiti in het bad gespoten. De steunen van de springplanken staan er nog, maar de eigenlijke planken zijn verdwenen. Wel zijn er nog startblokken en een wedstrijdklok voor zwemwedstrijden.
En dan is het tijd om Tsjernobyl te verlaten. We worden gescand, en niemand heeft teveel straling opgepikt. Ook de bus waarin we reden is schoon bevonden. (Tassen en camera’s zijn echter niet gescand, dat is een beetje inconsequent.) In twee uur tijd rijden we terug naar Kiev.
Een bezoeken aan Tsjernobyl is blijkbaar altijd met Solo East Travel. Een excursie van 10 uur (inclusief reistijd) kost US$ 160. Daarbij komt nog US$ 10 aan verplichte verzekering. De excursie is niet goedkoop, en persoonlijk vind ik voor een dergelijk bedrag de groep per gids belachelijk groot (een touringcar vol). De excursie was verder goed verzorgd.
3 mei 2011
Kiev
Park Misky Sad en Mariyinski Park
Net buiten het centrum van Kiev ligt het Kievo Pecherska Lavra, een groot kerk- en kloostercomplex. Dit wil ik bezoeken, en om er te komen maak ik een plezierige wandeling door diverse parken van Kiev. De parken zijn allemaal ruim opgezet, en op verschillende plaatsen zijn standbeelden van oude communistische helden te zien. Zo hier en daar zijn kiosken waar koffie, thee, en kleine snacks worden verkocht, en er zijn een paar speeltuinen en uitzichtpunten over de rivier onder aan de heuvel.
Ook het stadion van Dynamo Kiev ligt in het park. Door de hekken en de bomen door is het veld goed te zien. Leuk als er een wedstrijd is, en je geen zin hebt om een kaartje te kopen.
En dan eindigt het park na een paar kilometer ineens. De rust en het groen maken plaats voor een grote weg en veel verkeer.
Kievo Pecherska Lavra
Het Kievo Pecherska Lavra is een groot complex van diverse kerken en kloosters, en een van de meeste bezochte toeristische sites van de stad Kiev. De site dateert uit de twaalfde eeuw, maar ook nu wordt er flink gebouwd en verbouwd. Er zijn verschillende borden die de richting aangeven tussen de verschillende kerken, en er zijn plakkaten met informatie. Maar net als elders in
Kiev is de informatie die gegeven wordt enkel beschikbaar in het Oekraïens en Russisch.Wanneer je onder de toegangspoort door het terrein binnen loopt, valt je ook meteen op de Dormition Cathedral. Een grote kerk, met aan de buitenkant mooie schilderingen. Het linker deel van de kerk is ingericht als kapel, en een stroom van pelgrims komt hier naar toe om te bidden en kaarsjes af te steken. De achterwand van de kerk is geheel in het goud, afgewisseld met mooie fresco’s. In het rechterdeel van de kerk liggen fresco’s en andere schilderingen tentoongesteld.
Devotie in de Dormition Cathedraal
Net links van de entree ligt een andere kapel, de Trinity Gate church. Er zijn niet veel gelovigen in deze kapel, maar des te meer toeristen. Groepen lopen af en aan, en vullen de kleine ruimte nagenoeg continu. Toch is het de moeite waard om te wachten tot de ruimte even redelijk leeg is: de muren zijn allemaal mooi beschilderd, er hangt een prachtige kroonluchter, de koepels zijn prachtig gekleurd en ook hier is er veel goud dat blinkt.
De Refectory, een andere kerk van de Upper Lavra, is een stuk soberder. Op het gouden altaar na zijn de kleuren ingetogen.
Prijs: studenten betalen 12 UAH om binnen te komen, het maken van foto’s kost 50 UAH.
De Upper Lavra is geheel ommuurd, maar het is mogelijk langs de muren over een steile weg naar beneden te lopen. Hier ligt de lower Lavra, met nog meer kerken en beroemde grotten.
Via de Church of the Raising of the Cross is het mogelijk om de grotten onder de kerk in te komen. Hier ligt een aantal gemummificeerde monniken. Niet alle grotten zijn voor het publiek toegankelijk, een deel is alleen zichtbaar voor pelgrims. Het is druk in de grotten. Eigenlijk zijn de grotten niet eens grotten, het zijn meer ondergrondse gangen met gestucte muren, en zo hier en daar een nis wat kaarsen en wat wierook. In kisten liggen de monniken, gehuld in rode gewaden met gouden borduursels. Hoewel de sfeer in de grotten best bijzonder is, ben ik blij wanneer ik weer buiten sta.
Na nog een aantal kerken van de Lower Lavra te hebben gezocht, verlaat ik het terrein. Voor mij wint de upper Lavra het overduidelijk van de Lower Lavra!
Ik neem een Marshrutka (kleine gele bus) naar het metrostation, en pak een metro naar Bessarabsky Rynok. Kiev is een stad in de heuvels, en wanneer je door de stad loopt moet je aardig wat hoogtemeters overbruggen. Dit merk je tevens wanneer je de metro instapt, ellenlange roltrappen voeren je de diepte in van het metrostation op straatniveau, naar het perron wat soms tientallen meters dieper ligt.
Voor 2 UAH kun je blauwe muntjes kopen, waarmee je onbeperkt met de metro kan rijden (ook overstappen, zolang je maar ondergronds blijft). Sommige bordjes staan zowel in het Cyrillisch als in ons Romaanse alfabet, de meeste echter niet. Het loont de moeite om het alfabet te leren.
Bessarabsky Ryno
Bessarabsky Rynok is een mooie overdekte markt. Het contract met andere markten is groot, hier zijn geen schreeuwende marktlieden die hun producten aanprijzen, er is geen duwende winkelpubliek, en er ligt geen groente- en fruitafval op de grond. Producten staan pikobello uitgestald, en de aardbeitjes en het andere fruit liggen mooi gestapeld. De markt is echter kleiner dan ik had gedacht, maar het is zeker de moeite om hier even rond te lopen.
4 mei 2011
Ik loop door een oud stukje Kiev, over de Andriyivski Uzviz. Een straat die steil de berg afloopt, en leidt langs diverse galerijen, restaurants, en kraampjes met souvenirs. De Sint Andrews Kerk staat boven op een heuvel, en is vanuit de hele straat en de wijk eronder te zien. Alsof God vanuit deze kerk toezicht houdt....
Chornobyl Museum
Ik bezoek het Chornobyl Museum. Tijdens mijn excursie naar de reactor in Tsjernobyl zag ik verlaten gebouwen en huizen, hier krijgend de evacués een gezicht. Het museum is echt goed opgezet, doordat er gespeeld is met verschillende vormen van verlichting krijgt het museum een ‘unheimliche’ sfeer. Er hangen veel foto’s in het museum, en er zijn verschillende informatieve filmpjes te zien. Tevens worden de hulpacties uit het westen belicht. Helaas is ook dit museum alleen voorzien van informatie in het Russisch en in het Oekraïens.
In het museum zijn verschillende groepen met schoolkinderen. Ik ben heel benieuwd wat zij over de ramp leren. In 1986 was er geen openheid naar de bevolking, en hebben de lokale overheden en de Sovjetleider mensen bewust fout voorgelicht. Is het land nu zo veranderd dat er wel eerlijkheid is?
Podil
Behalve het Chornobyl Museum liggen er in de wijk Podil nog verschillende sites die een bezoek waard zijn. Allereerst bezoek ik het Florivski Klooster. Dit klooster voor nonnen is duidelijk kleiner dan het Lavra, maar ook hier is er spraken van een ommuurde kerk met verschillende wooncomplexen voor kloosterlingen eromheen. Het geheel afgesloten van de buitenwereld door een hoge muur. Tussen de kerk en de woningen liggen prachtig aangelegde tuinen. Men zegt vaak dat Nederland het land van de tulpen is, maar in Kiev heb ik meer tulpen gezien dan ooit thuis in Utrecht! Het klooster is vrij toegankelijk.
De tuinen van het Florivski Klooster
Na nog wat kerken bezocht te hebben, beland ik aan de Dnipro rivier. Aan de overkant van het water zijn verschillende stadsstranden, maar helaas is het te koud om een van de stranden te bezoeken. Ik ben echter al lang blij dat het in de loop van de dag gestopt is met regenen.
Botanische tuin
In Kiev zijn twee Botanische tuinen, waarvan er eentje vlak achter de universiteit ligt. Eigenlijk lijkt deze tuin meer op een mooi aangelegd park dan op een Botanische tuin, de vegetatie is ietwat eenzijdig en niet echt bijzonder. De tulpenbomen staan echter in de bloei, en dat ziet erg mooi uit. De locals denken daar hetzelfde over, het is druk in de tuinen en iedereen wil wel met de tulpenbomen op de foto.
Maydan Nezalezhnosti
Vlak bij het appartement ligt het Maydan Nezalezhnosti, een plein waar met name ’s avonds een hoop leven is. Er staat een aantal mooi verlichte fonteinen, en ook de gebouwen rondom het plein zijn ’s avonds mooi verlicht. Althans, een deel van de avond. Want naarmate de avond vordert, gaan meer en meer fonteinen uit, en uiteindelijk doven ook bijna alle lampen. De prinses wordt weer gewoon Assepoester...
5 mei 2011
Ik vlieg pas begin van de avond terug naar huis, tijd zat dus om ook de laatste dag nog wat leuks te doen!
Pyrohovo Museum of Folk Architecture
Het klinkt wellicht een beetje kitsch, en eigenlijk is het dat ook wel. Toch besluit ik om naar een openluchtmuseum in de buurt van Kiev te gaan. Een stedentrip van vijf dagen is niet voldoende om een heel land te verkennen, maar middels dit museum heb ik toch iets van een idee.
In de weekend schijnen er diverse demonstraties te zijn van ambachten en dans. Helaas is dat op een doordeweekse dag even anders. Er lopen een paar dames rond die hard aan het werk zijn, met name met het wieden van onkruid, het planten van gewassen en het vegen van de vertrekken. Deze dames vormen een schril contrast met de jonge hippe meiden (vaak gehuld in weinig kleding) in de stad Kiev. En wordt er in de stad met name in de kerken een hoofddoek gedragen, hier heeft iedereen wel een hoofddoekje om.
Pyrohovo Museum of Folk Architecture
Gidsen geven rondleidingen, maar helaas niet in het Engels. Helaas zijn er ook geen bordjes te vinden met welk huisje uit welke regio komt. Toch is aan de opbouw van het park wel te zien welke huizen bij elkaar horen: het park bestaat uit groepjes huizen langs kleine straatjes, maar daartussen uitgestrekte grasvelden. Behalve de huizen zijn er ook vele traditionele windmolens te zien. Een aantal ervan begint redelijk te vergaan, het is net alsof ze echt oud zijn en elders zijn weggehaald.
Het museum is met het openbaar vervoer prima te bereiken. Eerst met de metro naar station Lybidska, en dan met de bus naar het museum. Tijdens de rit blijkt dat het mogelijk zou zijn geweest een paar haltes verder met de metro te reizen, dit was echter niet op internet of in de Lonely Planet te vinden. (De metrolijn is in 2009-2010 verlengd.) Entree voor het museum is 15 UAH.
Na een bezoek aan het museum keer ik terug naar Kiev, alwaar ik na een heerlijke lunch naar het vliegveld ga. Mijn stedentrip naar Kiev zit er helaas weer op.
Meer lezen?
- Lees meer over mijn foto-excursie naar Tsjernobyl
- Op zoek naar Urbex locaties dichter bij huis? Bezoek Doel bij Antwerpen of Beelitz bij Berlijn
- Op zoek naar een originele stedentrip? Denk ook eens aan Boekarest, Zagreb of Sofia