Vaccinatiedag
mail 2 februari 2001
Hallo allemaal,
Allereerst: dit mailtje gaat jullie (net als de vorige trouwens) waarschijnlijk in stukken geknipt bereiken. Hiervoor sorry natuurlijk, nadeel als je in word typt en het dan naar hotmail kopieert. (Kopieer maar terug naar word als je een goede lay-out wilt!)
Gisteren (dinsdag - je ziet wel wanneer dit verstuurd gaat worden en hoelang het dan geleden is) had ik mijn eerste vaccinatiedag. Waarschijnlijk was het een dag zoals er nog velen van gaan komen, maar goed, omdat het de eerste is, is het dan toch wel weer een beetje bijzonder en dus de moeite waard om er een mailtje over te gaan schrijven. Gisteren zijn we dus met ons vaccinatie busje naar de kampong gereden. Kampong is de algemeen geldende benaming voor de armere wijken. Groot verschil met waar ik nu woon: daar smalle straatjes, lang niet altijd geasfalteerd. Veel modder, gewoon, omdat het niet weg kan spoelen. Kleine huisjes, vaak geen glas in de ramen, soms van steen, vaak ook wel van hout. Geen dakpannen op het dak, maar houten latten danwel golfplaat. En de huizen mogen ook wel weer een keer van een nieuw laagje verf voorzien worden, daar het aardig begon te bladderen, als er al verf opzat.
De vaccinatielocatie was een klein schooltje in de kampong, naast de mashid (gebedsruimte/ moskee). Meteen bij aankomst een klas kleine kindertjes om je heen, die welliswaar niet deelnemen aan het project, maar niet weg te branden zijn. Laten we het maar aapjes kijken noemen... Alle kinderen van het schooltje zagen mij toch wel als iets heel erg bijzonders, een lange blonde vrouw die dan ook nog een paar woorden Indo spreekt (Erik en Saskia waren binnen aan het werk, ik was dus de enige blanke in hun zicht. Bovendien zijn zij een stuk kleiner en aan die blikken gewend, ik wel al een beetje, maar nog niet genoeg....) In een klaslokaal werden de tafeltjes en de schoolborden aan de kant geschoven en de opsteling voor het project kwam ervoor in de plaats: een tafel waar gevaccineerd werd en een tafel waar bloed afgenomen werd. Beide werd overigens niet door mij gedaan, ik zat buiten, onder een afdak, aan de inschrijftafel (pos registrasi). Deelnemers aan de vaccinatiedag moesten zich hier melden en werden geregistreerd alvorens ze naar binnen mochten. Eerst werd bloed afgenomen. (Dit serum wordt in Nederland getest.) Daarna werden ze dus gevaccineerd, hetzij met het vaccin tegen hepatitus B, hetzij met een placebo. Vervolgens kregen alle deelnemers een klein bedankje, dit keer in de vorm van een zakje vitamine pillen, wat hier een geschenk uit de hemel is.
vaccinatie in Basecamp. 'gewoon' in de open lucht terwijl kinderen toekijken!
Van de aangemelde 116 deelnemers die verzocht waren te komen kwamen er maar 40 opdagen, een opkomst die maar weinig onder het gemiddelde schijnt te liggen. Voor mij toch wel een beetje vreemd, voor Indonesische begrippen niet. Tja.
(Wie trouwens project foto's wil zien moet zelf in altavista zoeken naar 'stichting nederland-batam', de enige pagina die deze woorden letterlijk in de titel vermeldt is meteen de goede.)
Aan het einde van de middag werden alle spullen weer naar de rumah sakit (ziekenhuis) gebracht, waarna we richting huis konden gaan. Mooi detail: we moesten eerst de bus uit de modder duwen, die was vastgelopen ten gevolge van de regenval de afgelopen dagen. Vrieskoude in Nederland, tropische buien hier, alles heeft voor- en nadelen.
En dan volgt de dag daarna de afwerking, althans een deel ervan. Deelnemers moeten ingevoerd worden in de PC. Geen moeilijk werk, maar wel werk waar heel erg snel fouten in sluipen en dat dehalve met grote nauwkeurigheid dient te gebeuren. Maakt het desalnietemin toch nog wel lastig... Ook wordt van het afgenomen bloed het serum afgepipeteerd (afgenomen voor de niet-medici) en ingevroren, wachtend op de verscheping naar Nederland. Daar wordt de rest van het werk gedaan.
Gisteravond uit eten geweest in een Padang restaurant. Lekker maar (relatief) duur eten: maar liefs 30.000 rupiah (zeg fl 7.50). Het leuke van een padang restaurant is dat je allemaal hapjes voor je neus gezet krijgt, waarvan je kan nemen wat je wilt en alleen dat wat genomen is hoeft te betalen. Verder zo'n restaunt waar je gewoon met je handen mag eten, en niet alleen wild en gevolgelte zoals dat gebruikelijk is volgens de Nederlandse etiquettes. Maar goed: ik ben toch wel redelijk Nederlands en ga geen nasi putih (rijst) met mijn handen eten, alleen maar de ayam pedas (hete kip). De rest gewoon met lepel en vork (messen doen ze niet aan) dus.
Etentje was voor mij meteen een kennismaking met Annemarie en Denny, de andere deelnemers van het tim Belanda (Nederlandse team).
Zoals je ziet, ik ben hier niet om alleen maar aan het strand te liggen, maar doe ook nog wat voor de kost. Interessant werk, heel anders dan ik tot dusver in Nederland gedaan heb.
En ookal klinkt het niet moeilijk, en is het dat ook eigenlijk niet, toch is het heel erg leerzaam. Je leert omgaan met hele andere mensen, je te verplaatsten in hun manie van denken, wat op zich een goede gave is om te bezitten (zoals ik in mijn management cursus geleerd heb recentelijk). Verder wordt tijdens dit werk het belang van de controle ontzettend benadrukt, wat natuurlijk tijdens elk werk van essentieel belang is, maar soms een beetje las van zelfsprekend wordt gezien en hierdoor naar de achtergrond wordt verplaatst. Deze stage is nu al erg confronterend, waarmee ik bedoel te zeggen dat nu al blijkt dat iedereen wel eens fouten maakt, ookal denk je nog zo zorgvuldig gehandeld te hebben....
Met deze wijze worden beeindig ik het mailtje. Groetjes!!!
Jenny
