Werk
mail 29 januari 2001
Lieve allemaal,
Terwijl Erik en Saskia weet-ik-wie aan het mailen zijn aan paar meter bij mijn vandaan (gaat met veel geluid gepaard) en Merah ook nog rond aan het dartelen is, probeer ik mijn aandacht te vestigen op het toetsenbord recht voor mijn neus en een mailtje te typen over hoe het met me gaat en wat ik zoal doe/ gedaan heb...
Tja, wat doe ik zoals. Eigenlijk best wel heel erg veel. Op tijden wanneer ik er zin in heb, er wordt hier veel zelfwerkzaamheid geëist. Natuurlijk zijn er wel deadlines, en als Nederlandse moet ik me daar ook wel aan houden en doe ik dat ook wel braaf, maar toch, het is best wel een verademing om een middag lekker de stad in te gaan wanneer je eventjes geen zin hebt om iets te doen. En aangezien ze het begrip 'vrij weekend' toch niet kennen, maakt het mij ook niet veel uit om in het weekend te werken i.p.v. door de week. (Kantoren zijn geloof ik wel dicht, maar kinderen moeten op zaterdag wel naar school. Winkels zijn hier bijna altijd open, vele tot een uur of 10, ook op zondag. Het is nu net Chinees nieuwjaar geweest, dan is wel alles dicht.)
(Gelukkig 2552 trouwens!)
Ik loop hier dus mee in een groot epidemiologisch onderzoek naar de prevalentie van Hepatits B, wat gehouden wordt binnen een grote populatie. Dit houdt dus in dat ik meeloop binnen een onderzoek dat kijkt naar het aantal mensen wat besmet raakt met Hepatitis B, een besmettelijke leverziekte, die je o.a. kan krijgen door bloedcontact of onveilige sex. Ter voorkoming van Hepatitis B kun je gevaccineerd worden, iets wat helaas vrij arbeidsintensief is omdat je daarvoor meerdere vaccinaties moet krijgen, en daardoor ook te kostbaar wordt. In dit onderzoek wordt derhalve ook bekeken of het wellicht mogelijk is om mensen op een andere -goedkopere- manier te vaccineren. Mensen worden derhalve gerandomiseerd (=willenkeurig) in groepen verdeeld, en hetzij met een echt vaccin, hetzij met een placebo, ingegeënt (ze weten niet wat ze krijgen). Aan het eind van het onderzoek heeft iedereen in ieder geval twee werkzame prikken gehad en zijn de meeste mensen inderdaad beschermd (dit is onderzocht tijdens de pilot-fase van dit onderzoek, de opstartfase zeg maar). En dat terwijl iedereen tot nu toe drie prikken heeft gekregen! Maar om alles rond te krijgen moeten er al met al heel erg veel mensen deelnemen aan het onderzoek, het streven is op dit moment 20.000. In 2003 zou het onderzoek afgerond moeten worden.
Dat over het onderzoek: nu even over mijn aandeel hierin (en dat van Henriette). Eigenlijk ben je verantwoordelijk voor heel verschillende dingen. Allereerst moet je op vaccinatiedagen toezien dat alles zorgvuldig verloopt en de zaak waar nodig coördineren, beetje managen dus. Mensen zeggen waar ze naar toe moeten, helpen, soms een beetje geruststellen (mensen zijn hier heel erg bang om bloed te geven, terwijl hun wel elke keer 10 ml ontnomen wordt). Verder draag je verantwoording voor het logistieke deel van zo'n dag, spullen moeten op het juiste moment op de juiste plaats zijn, en daar komen ze natuurlijk niet vanzelf.
Als dank voor hun komst krijgen mensen overigens een zakje vitaminepillen, wat hier een geschenk uit de hemel is (er zijn nog steeds veel mensen die wegens vitaminegebrek in het ziekenhuis belanden). Alleen, die zakjes komen natuurlijk niet met een pil of 80 vanuit Nederland hierheen, dus moeten de zakjes gevuld worden, ja, ook door mij. Geen inspirerend werkje, dat geef ik onmiddelijk toen, maar met een muziekje erbij komt alles goed. Alleen een nadeel: vitamie pillen zijn rood, en na een paar uur zakjes vullen mijn handen ook. En denk maar niet dat dat spul er afgaat met een beetje water en zeep!
En ookal is het voor het verloop van de vaccinatiedag natuurlijk geen must, het is wel een pre als er snacks geserveerd worden tijdens zo'n dag, aangezien je toch wel een aantal uur druk aan het werk bent in de broeiende hitte! En mensen zijn natuurlijk wel en stuk beter gestemd wanneer er ook aan de innerlijke mens gedacht wordt. Drinkwater nemen we altijd zelf mee, voor de rest zijn we in eerste instantie afhankelijk van de PKK, zeg maar de locale vereniging van huisvrouwen. Hier is een bepaald spul, burbur (soort linzensoep maar dan zoet met te veel katoembar), heel erg populair als snack. Alleen is dat toch wel een van de locale gerechten die ik niet ideaal vind (understatement)... en met mij het hele team (ja Jasper, nog steeds). Dus is het wachten op de eerste voorbijrijdende tukang (verkoper) of even langs bij de locale warung. Ook deze dingen regelen behoren tot je taak...
kader van Basecamp
Tja, en aan het eind van de dag komen er natuurlijk ook een hoop administratieve taken aan de orde. Deelnemers en hun persoonsgegevens moeten gearchiveerd worden (in mappen) en natuurlijk worden ingevoerd in de PC. Mijn Quattro Pro handigheid stijgt met de dag! Dit resulteert uiteraard in ontzettend grote bestanden, ookal zijn ze dan nog verdeeld over het hele team. (En je moet elkaar ook nog een keer controleren, want waar mensen werken, worden fouten gemaakt.) Dus registratie en controle. Dit zijn/ worden trouwens de data waar het allemaal om draait.
Ook moet er een evaluatieverslag geschreven worden, wie waren er mee op locatie, wie deed wat en vooral: hoe was de locatie. Zit je de ene keer te vaccineren in een ruime school met veel licht, de andere keer zit je bij mensen in huis. Extra nadeel van dat laatste: hier is het hoogst ongebruikelijk en zelfs onbeleefd waneer je je schoenen aanhoudt in huis. Alle deelnemens moesten dus voor ze gevaccineerd werden van schoenen ontdoen, wat op een gegeven moment wel een aardige berg schoeisel opleverde! Maar goed, deze evaluatierapporten zijn natuurlijk wel van groot belang. Wat kan er beter geregeld worden. Dingen gaan hier duidelijk anders dan in Nederland.
En dan heb je natuurlijk nog het labwerk. Geen hoogstaand niveau hoor, gewoon bloed afdraaien en het serum eraf halen. En natuurlijk weer registreren.... Zijn trouwens wel genoeg bloedjes om nog een paar uur in het lab te staan na de vaccinatiedag.
En tot slot (dit had eigenlijk misschien beter aan het begin van het mailtje gekund, want daar begint het natuurlijk mee), mensen komen niet zomaar naar een vaccinatiedag, ze krijgen allemaal een persoonlijk uitnodiging. Die moeten we dus drukken, vouwen, stempelen en bezorgen. Met natuurlijk een vriendelijk en verhelderend promo-praatje (lachen vereist) om maar zoveel mogelijk mensen te strikken. En we lijken de appi wel: ook het Tim Belanda heeft een bonusregeling, bij een hoog opkomstpercentage krijgt de PKK extra geld. Het gaat hier maar om een paar 1000 rupiah, al met al een paar kwartjes/ guldens, maar net als bij de Albert Heijn zijn mensen er wel gevoelig voor. En het gaat er niet om op wat voor een manier je mensen aanspoord, als het maar werkt. En ja, ook hierbij geldt weer, om mensen aan te sporen moet je duidelijk een andere trucendoos opentrekken dan die Nederlandse.
Al deze taken vervullen we dus in een gecombineerd Nedrlands (Tim Belanda)/ Indonesisch team. Elke week kom het Tim Belanda bijeen voor een vergadering waarin de taken voor de komende periode gepland worden (noem het maar een ploegendienst). En dan gaan we weer vrolijk verder....
Al met al, een heel andere onderzoek dan ik tot nu toe gedaan heb dus, maar niet minder interessant (maar ook weer niet zo dat ik ineens in de epidemiologie wil promoveren, dat ook weer niet). Goed om eens te zien en te ervaren hoe een epidemiologisch onderzoek opgezet wordt en uitgevoerd wordt. En dat er toch een hoop meer bij komt kijken dan je in eerste instantie zou vermoeden. Aardig stukkie management in de praktijk dus, niet slecht na al mijn managementvakken dit najaar!
En het leuke: mij Indonesisch wordt steeds beter. Ik kan zonder al te veel problemen eenvoudige conversaties volgen. Begon het met het afdingen bij een taxi/ ojek en het bestellen van een colaatje, nu beginnen er al aardige gesprekjes op gang te komen. Hopelijk volgt er snel meer... (Ik ben echter nog steeds druk aan het leren, zowel met mijn cursus als door gewoon met veel mensen op straat te babbelen.)
Sampai bertemu lagi!
Jenny
