Gaibandah
20 januari 2006
Dinajpur
Vrijwilligerswerk doen in Dinajpur en Gaibandah is natuurlijk erg leuk en al zich al een hele beleving, maar toch wil ik ook de gelegenheid aangrijpen om het noordwesten van Bangladesh enigszins te verkennen. Makkelijk is het niet, want ook dokter Islam vindt dat ik toch niet zonder chauffeur/begeleiding de straat op kan in Gaibandha… En om niet al te onbeleefd over te komen, ik ben immers gast in zijn huis, push ik niet te veel, al kost het moeite!
In Dinajpur is overigens, op de markten na, niet echt veel te beleven. Het is de grootste stad in het noorden, maar nog steeds een kleine stad. Dinajpur in een notendop: er zijn weinig verharde wegen, er is een hoop landbouwgrond en op verschillende plekken lopen koeien. Een aantal huizen is in Raj-stijl gebouwd, maar over het algemeen zijn deze slecht onderhouden.
Het meer van Rajbai
Net buiten de stad Dinajpur liggen het landhuis en het meer van Rajbari. Rajbai is welke volgens een legende verdronken is in het gelijknamige meer, toen er na twee jaar droogte ‘ineens’ water in het meer stond. De dokter bezit een tweede huis het meer, net als vele andere welgestelde Bengalen. Wat een verschil met de mensen die langs het meer proberen water en snoep te verkopen om zichzelf in leven te houden! Ook jonge kinderen, welke niet het voorecht hebben om als Radida, Islams dochter, in de speeltuin te spelen.
Kantanagar tempel
De echte attractie van Dinajpur is echter de Kantanagar tempel. Dit is een Hindu tempel uit de 18de eeuw die fraai gedecoreerd is met afbeeldingen uit de Ramayana en Mahabharata. De afbeeldingen zeer gedetailleerd weergegeven en ook nog eens goed geconserveerd. Wanneer ik het gastenboek doorblader blijkt dat hier nauwelijks buitenlandse toeristen komen.
Er is een boekje te koop met de geschiedenis van de tempel en een verklaring van de afbeeldingen. Helaas voor mij is dit naslagwerk alleen in het Bengaals te krijgen.
Rondom de tempel loopt een aantal (heilige?) koeien.
25 januari 2006
Bogra
Met de vrijwilligers van het BWCA constructiekamp heb ik een dagje sightseeing in het Bogra-district. De weg hier naar toe is zeer slecht, de bus is zeer gammel, en de muziek is slecht en veel te hard. Klagen helpt niet, het oordopje van Dave's MP3-speler in mijn linker oor en mijn vinger in mijn rechter oor helpt enigszins... De omgeving, met zijn palmbomen, rijstvelden, runderen en steenfabrieken is prachtig, maar ook hier is Bangladesh vervuild. Dit resulteert in een continu gekuch van ons allemaal. Zelfs het mond/neuskapje van de Koreaanse Jisu helpt niet echt.
Bogra zelf is niet echt een stad van mijn hart. Het lijkt op een grote bouwput, er zijn complete straten met huizen zonder voorgevels. Het verkeer is druk en chaotisch. Bangladesh is niet te begrijpen en al helemaal niet te beschrijven, je moet het gewoon gezien hebben en zelf ervaren.
Mahastangarh
Rondom Bogra liggen verschillende historische sites, waarvan Mahastangarh de eerste is die ik bezoek.
Mahastangarh is een oude stad die deels dateert van het begin van onze jaartelling. Echter, er is niet veel meer bewaard gebleven dan resten van de oude poort, de "bron van het leven" (Jiyat Kunda) en een aantal uitgestrekte bakstenen muren, die overal door het landschap slingeren. De grond binnen de muren wordt benut voor de landbouw en veeteelt. Er lopen koeien en geiten rond, elke vierkante meter van Bangladesh gewoon benut worden.
In het naastgelegen museum is meer te zien, van bronzen goden tot zilveren munten tot stenen dildo's.
Gokul Meh
Minder bekend (alles is relatief) is de Gokul Meh, ofwel de Behular Basar Ghar. Dit is een oude Buddhische tempel, welke lijkt op een grote, met gras overgroeide berg met allemaal stenen meditatiehokjes. Kindjes proberen boekjes in het Bengaals te verkopen.
De familie van onze chauffeur nodigt ons uit om thee (tsai) te komen drinken, een ritueel dat we bijna dagelijks meerdere keren meemaken. Als groep krijgen we steeds meer routine: het water weigeren omdat we niet weten waar het vandaan komt, de gepofte rijst met chili's is erg goed, net als appels en bananen, maar de zoete appeltjes, variëren heel sterk in kwaliteit. Zoete rijst vindt niemand lekker behalve ik, maar we verdelen de porties altijd zo, dat het lijkt of we allemaal wat gegeten hebben en het gewoon lekker vinden. En terwijl de gastheer/vrouw rent om extra voedsel te halen, loopt het hele dorp uit om ons te bekijken. Een deel van de dorpsgenoten stelt zich bescheiden op voor het raam (wat de enige lichtbron is), maar een ander deel van de mensen komt gewoon gezellig de woonkamer inlopen om ons aan te staren. Een woonkamer, die in vele huizen tevens slaapkamer en keuken is, het bed dient als bank.
Ik voel me vereerd dat ik een kijkje mag nemen in het leven van de Bengalen.
Meer lezen?
