Dhaka
13 januari 2006
Mijn aankomst op Dhaka Airport is op z’n zachts gezegd noemenswaardig te noemen: vanwege het naderende einde van het offerfeest is het ontzettend druk op het vliegveld van Bangladesh. Hoewel ik al een visum in mijn paspoort heb, duurt het meer dan een uur voordat ik door de douane ben. Er heerst geen orde of regelmaat, iedereen probeert voor te kruipen. Ook bij de rijen ‘Foreign Passports only’ ziet het zwart van de Bengalen. Na nog een uur wachten en dringen heb ik mijn bagage. Ik ben er klaar voor!
En dan wacht na de douane een volgende verrassing: dit heeft niks weg van een vliegveld, maar kijkt meer op een risicowedstrijd bij voetbal of rugby. Metershoge dranghekken, waar rijen dik de mensen achter staan, zwaaien en schreeuwend naar hun bekenden. De voorste rijen mensen zijn omhoog geklommen en hangen half over het hek. Sommige Bengalen zijn tot in ‘het vak’ van de tegenstander doorgedrongen, maar zij worden door ‘de ME’ moet stokken en jachtgeweren aan de kant geduwd. Ik mag gelukkig achter de hekken op mijn pick-up blijven wachten, die vertraagd is... Wat een aankomst.
Homestay in Dhaka
In Dhaka logeer ik bij de directeur van BWCA, de organisatie waarvoor ik vrijwilligerswerk ga doen. Ik had niet gerekend op homestay voorafgaand aan mijn project, maar ik grijp de kans om te kijken hoe een Bengaals gezin leeft. Wel een welgesteld gezin, er lopen hier bediendes rond.
Het nadeel van deze homestay is dat ik totaal geen privacy heb, iedereen loopt overal zo maar binnen, liefst zonder te kloppen. Ik durf en wil best alleen de straat op!!! Na een oriëntatietour door Dhaka vanmorgen (in twee uur met een auto langs alle high lights zonder te stoppen, ik ga nog wel terug om de dingen die me interessant lijken beter te zien) mocht ik vanmiddag dan alleen op pad.
Blonde vrouw in Dhaka
Dhaka is druk en het stinkt, maar minder dan ik verwachtte. Mensen staren je na, liefst zo lang en opzichtig mogelijk. De meeste durven je niet aan te spreken en houden een gepaste afstand. Totdat je een foto wilt maken, dan staan er ineens 20 man (M/V) zich te verdringen voor je camera. En altijd is er wel een ouder iemand die denkt dat je verlost wilt worden van de kluwe mensen (wat soms deels waar is) en die vervolgens iedereen met veel geschreeuw en gebaren weg jaagt.
En ja, er is armoede, er zijn ontzettend veel sloppenwijken, echt overal. Er zijn weinig internetcafe’s, veel fietstaxi’s, geen blanken, weinig mensen die Engels spreken, veel muggen en een paar kakkerlakken. Ziek ben ik gelukkig nog niet geweest, ik word door mijn gastgezin volgepropt met vanalles en nog wat, meer dan ik op kan. Zeker omdat er bij elke maaltijd, inclusief het ontbijt, rijst met verschillende bijgerechten worden geserveerd. Toch, de stelregel ‘Je moet wel alles eten, maar niet alles weten’ geldt ook hier. De hersens die ik gisteravond kreeg voorgeschoteld, en waarvan ik braaf een paar kleine hapjes nam, hadden vast beter gesmaakt wanneer ik niet wist wat het was....
16 januari 2006
Old Dhaka
Bangladesh is vermoeiend… Wellicht vanwege de vervuiling, die me letterlijk de neus uit komt (resulterend in zwarte snot). Alle straten zijn vervuild, zodat je continu op met letten dat je niet tot over je enkels er in weg zakt (als je al niet weg zakt in een van de vele gaten in de weg). Wellicht ook vanwege de mensen, die me continu nastaren en vragen waar ik vandaan kom. Of vanwege de bediendes van mijn gastgezin die naast me bljven staan en blijven staren terwijl ik ECHT niks nodig heb. Of die kijken hoe ik eet, waar ik toch wel enigszins zenuwachtig van word, omdat de westerse tafelmanieren niet geheel overeen komen met de Bengaalse. Hier moet je met je handen eten, smakken en boeren… En waarom is het diner pas om 11 uur, wanneer ik geen honger meer heb maar gewoon wil slapen???
Het meest uitputtende ben ik wellicht zelf, omdat ik continu op mijn hoede wil/moet zijn om niet bestolen te worden of iets kwijt te raken. Een angst die aangewakkerd wordt door de Lonely Planet en de Bengalen om me heen (locale vrijwilligers), terwijl er eigenlijk geen enkele reden voor is… Better safe than sorry…
Al lopend heb ik Old Dhaka verkend. Smalle straatjes met ontelbare markten en stalletjes, zowel overdekt (wat een doolhof!) als in de open lucht. Veel is echter nog gesloten vanweger het offerfeest. (Ik heb gisteren een foto gezien van het rund wat mijn familie geslacht heeft en wat ik nu dagelijks eet.) Zelfs nu is het een en al drukte in de stad.
Pink Palace
Voor 3 cent heb ik het Pink Palace (Ahsan Manzil) bezocht, een vervallen paleis uit het eind van de 19de eeuw. Vergaande glorie, het paleis staat inmiddels grotendeels leeg, al zijn er twee kamers in de orginele stijl nagebouwd.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de overige kamers sinds de bouw van het paleis niet meer zijn geverfd zijn en ook de vloerbedekking valt uit elkaar. Ik ben de eerste toerist in lange tijd.
Ganesh
Met een bootje ben ik vervolgens de Buriganga rivier opgegaan, een uur voor 100 Taka (1.5 euro), twee straatschoffies als boegbeeld bij de prijs inbegrepen. De rivier is mogelijk nog drukker dan de straat, overal kleine houten bootjes, maar ook grote passagiersschepen. Een rivier als woonplaats, wasplaats, vuilstortplaats en riool. En een stank! Het feit dat het al een tijdje behoorlijk mistig is in Dhaka, komt het geheel niet ten goede. Ik prefereer echter een toilet met wat muren om me heen, wat overigens moeilijk te vinden is.
Wanneer je op straat loopt, is vaak aan minstens één zijde van de weg een 'goot' te vinden. Eigenlijk is het meer een greppel dan een goot, en deze sleuf dient voor de afwatering in het regenseizoen. Nu lijkt het meer een open riool: mannen plassen ongegeneerd in de goot, en kindjes met hun broek op de knieën doen zelfs meer dan dat. De stank blijft hangen...
Bara Kotra
Problem? (Een vraag die minstens 20 keer op een dag aan he gesteld wordt.) Soms komt hulp als geroepen, zoals gedurende mijn zoektocht naar Bara Kotra, een van de ouste gebouwen van de stad. Twee knapen willen me wel de ingang tonen en een rondleiding geven (in een deel van het gebouw zit een soort moslimschool), maar dan moet ik ze wel op de foto zetten. Mij best.
De moslimschool en het bijbehorende museum zijn eigenlijk niet zo heel bijzonder om te zien, maar de Bengalen zijn trots op hun land en hun geloof.
Hoewel het merendeel van de Bengalen moslim is, is een deel van de bevolking is Christen of Hindu. Zo liggen er aan de grens met India een paar temples die ik binnenkort ga bezoeken.
Inj Dhaka is de beroemde Hindu Street, een straat waar je prima marmeren naambordjes kan laten maken. En vast ook grafstenen. (Bicycle Street, een andere beroemde winkelstraat met fietsonderdelen en triskja art, vond ik tegenvallen, maar dat lag er misschien aan dat veel dingen gesloten waren vanwege het offerfeest.)
Centraal Dhaka
Centraal Dhaka is het modernere deel van de stad, en dat is te zien aan de winkels en de moskeeën die er te vinden zijn. De Baital Mukarran Moskee, 's lands trots, is een echte bouwpot op dit moment. De Starim Moskee, ofwel Star Mosque, is mooier.
Een echte aanrader in Central Dhaka is het Nationale Museum. Bevat 'a short history of almost everything', beginnende met het ontstaan van de aarde en de continenten, de planten en de beestjes, maar gaat dan over op de mensen van Bangladesh en hun kunst, cultuur en gebruiken. De groei en ontwikkeling van rijst neemt een prominente plek in in het museum. Ik wist niet dat er tientallen soorten rijst zijn!
Shoppen op de New Market, waar boeken een fractie kosten van wat ik in Bangkok (of Nederland) kwijt zou zijn. Ik moet Bengaalse kledij aanschaffen, maar hoewel er op de New Market en de Chandi Chowk voldoende stoffen te vinden zijn, is het me 's avonds pas gelukt (met hulp) om een 'Salwar Kameez' aan te schaffen: een pofbroek, met daaroverheen een jurk/tuniek en een sjaal. Alle vrouwen dragen dat hier en ik wil natuurlijk wel met de laatste mode meegaan. (Lees: minder opvallen.) Ik ben klaar voor mijn vrijwilligerswerk in het oogziekenhuis!
1 februari 2006
Reizen in Bangladesh is een stuk aangenamer wanneer je niet in je eentje bent...
Ik heb in Bangladesh veel boeken gekocht, en die wil ik naar Nederland sturen. Een hele onderneming.
Je gaat eerst naar het postkantoor, wat net zo chaotisch is als alles. Het is lastig te achterhalen waar je naar toe moet binnen het postkantoor om een lading boeken naar Nederland te sturen. Nergens zijn dozen te vinden, zoals in postkantoren in vele landen. Maar daar hebben de Bengalen wat op gevonden! Mijn boeken (met wat kleren) worden in een veel te kleine, al gescheurde, doos gepropt, welke vervolgens met wat touwen dichtgebonden wordt. Dan wordt een grote witte lap genomen, die zorgvuldig met een grove steek dichtgenaaid wordt. En alsof dat nog niet genoeg is, wordt het geheel dichtgeplakt met rode was. Niemand die ongemerkt mijn pakje kan openen! Het versturen van het pakje van 6.5 kg kost me 965 Tk (12 euro), ongeveer net zo veel als de inhoud van het pakje me gekost heeft. De waarde van de goederen (5 Harry Potter boeken, 2 Lonely Planets, een boek over Bangladesh en wat kleding) ligt echter vele malen hoger.
Fort Landargh
BWCA biedt alle vrijwilligers gedurende de laatste dag een rondrit door de stad aan. Opnieuw langs de universiteit en de gerechtshoven. Gedurende mijn vrije middag ga ik naar Old Dhaka, arghhhh, ik ben ineens weer de enige buitenlander en moet ontelbare keren op de foto. Old Dhaka is nog drukker en bruisender dan de vorige keer, ik had niet gedacht dat mogelijk was, en voor het eerst van mijn leven sta ik TE VOET in de file. Ja, het is mogelijk, wanneer rickshaws kop aan staart staan en aan alle kanten lading eruit steekt. Toch lukt het me uiteindelijk om mijn doel te bereiken: Fort Landargh...
Het Fort Landargh is een groot complex, wat er mooi uitziet in het licht van de ondergaande zon. De gebouwen hebben verschillende stijlen, de invloeden van het subcontinent zijn groot, maar ook zijn er Britse invloeden te zijn. In een museumpje worden porselein en wapens tentoongesteld, net als een aantal oude boeken. Ja, Dhaka kan heel mooi zijn.
Mooi en lelijk, arm en rijk, Dhaka heeft het allemaal.
Meer lezen?
