Vrijwilligerswerk in Sanghklaburi in West-Thailand
In 2006 ben ik een jaartje weg geweest. Het verslag van deze reis staat op www.outofasia.nl. Tijdens deze reis heb ik op verschillende plekken vrijwilligerswerk gedaan, waaronder in de Thaise grensplaats Sangklaburi.
Verboden toegang
Sangklaburi ligt op de grens tussen Thailand en Myanmar, vlakbij de Drie Pagoda Pas. Dit is de plek waar de Birma-spoorlijn vanuit Thailand en Myanmar samenkomen. Je kunt als toerist oven gluren aan de andere kant van de grens en een markt bezoeken, maar ik gun de junta van Myanmar het geld niet wat ik moet betalen de grens te passeren.
De echte doorgang tussen de twee landen is echter hermetisch gesloten: de grensstreek wordt zwaar bewaakt door het leger. Toch weten sommigen de grens hier over te steken, dit zijn met name minderheden uit Myanmar die het land willen verlaten op zoek naar een betere toekomst. In Sangklaburi liggen dan ook verschillende vluchtelingenkampen.
Vrijwilligerswerk Baan Unrak
ik ben naar Sangklaburi getrokken omdat ik vrijwilligerswerk wilde doen in een weeshuis van Baan Unrak. Wanneer ik een mailtje stuur naar de organisatie met een verzoek om informatie, krijg ik helaas geen antwoord. Dat weerhoudt me niet om naar Sangklaburi te gaan, het is Azië en digitale communicatie is anno 2006 nog niet wereldwijd ingeburgerd.
Mijn hulp is welkom, en zo beland ik voor de klas. Een beetje onverwachts, maar één van de docentes is ziek, en zo ben ik na een korte inwerktijd van 5 minuten dus volwaardig docent.
Op de school werken behalve ik nog drie andere vrijwilligers, we delen ook een huis met zijn drietjes. Zij blijven echter een stuk langer dan ik, en ik moet eerlijk bekennen dat wanneer ik geen vliegticket naar Bangladesh zou hebben voor volgende week, ik dat beslist ook zou doen.. Hoewel ik de kinderen maar heel kort onderwezen heb, was een aantal zichtbaar teleurgesteld dat ik na het weekend niet meer terug zou komen. Een teken dat ik het toch best goed gedaan heb? Of een teken dat ik er juist níet goed aan gedaan heb deze kids te willen helpen, omdat ze nu wéér door iemand in de steek gelaten worden?
Vlaggenceremonie
Voor de lessen beginnen is er de vlaggenceremonie. De kinderen staan in de rij, klappen en zingen liedjes en dan wordt de Thaise vlag gehesen. Daarna wordt er nog gemediteerd (het is een neo-humanistische school) en dan beginnen de echte lessen.
Kind met een verhaal
Klas 2 leert over lucht (door het zingen van liedjes, het maken van vliegtuigjes en het opblazen van een ballon), klas 3 leert over vervuiling (air/water/land, gelukkig kan ik goed genoeg tekenen om duidelijk te maken wat ik wil...) en klas 6 over lief zijn, elkaar helpen en onregelmatige werkwoorden (beetje saai).
Het niveauverschil tussen de kindertjes per klas is groot (niet iedereen is op gelijke leeftijd met school begonnen). Gedifferentieerd lesgeven is lastig omdat ik de taal niet spreek, en omdat ik de enige ben met een boek. (Tijdens mijn bezoek is er geen geld om voor iedereen boeken te kopen.)Alle kinderen hebben een andere achtergrond, veel zijn gevlucht, een aantal zelfs gemarteld en verkracht. Sommige kinderen reageren anders dan ik vanuit mijn ervaring verwacht: soms veel aanhankelijker, terwijl anderen juist weer helemaal geen emoties tonen. Het is lastig als vrijwilliger om daar mee om te gaan.
Node uit klas 3 maakte een tekening van een vrouw, haar moeder. Omdat ook enkele vrouwen bij het weeshuis in de weverij werken, sommige met kinderen, vroeg ik aan Node of ze met haar moeder in Baan Unrak woonde. Nee, ze woont bij papa, alleen weet ze niet waar hij is....
Meer lezen?
- Vrijwilligerswerk bij de Akha in het noorden van Thailand
- Bezoek een gevangenis in Bangkok
- Sangklaburi, een verzonken stad
- Kanchanaburi
- Route van mijn reis door Thailand
